درمان کهیر مزمن/داپسون،محققان با انتشار نتیج مطالعه خود، نشان دادند داپسون یک درمان خط دوم موثر برای بیماران مبتلا به کهیر مزمن خودبه‌خودی است که به آنتی‌هیستامین‌ها و دیگر درمان‌های خط اول پاسخ درمانی کافی نمی‌دهند.
محققان دانشگاه نیویورک در این مطالعه پرونده‌های پزشکی ۷۹ بیمار را با میانگین سنی ۵۰ سال و تعداد بیشتر زنان (۶۵ درصد) بررسی کردند که به دلیل ابتلا به کهیر مزمن خودبه‌خودی با داپسون در فاصله سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۱۷ درمان شده بودند. ۴۵ بیمار مبتلا به کهیر مزمن ایدیوپاتیک و ۳۴ بیمار نیز مبتلا به کهیر مزمن اتوایمیون بودند.
در این گزارش، محققان اعلام کردند که درمان با داپسون منجر به بهبود کهیر مزمن خودبه‌خودی در ۷۸ درصد بیماران شد: ۸۰ درصد از گروه ایدیوپاتیک و ۷۶ درصد بیماران گروه اتوایمیون. میانگین زمانی تا بهبود حدود یک ماه بود.
پاسخ کامل درمانی در ۴۷ درصد از پاسخ‌دهندگان دیده شد: ۴۴ درصد از گروه ایدیوپایتک و ۵۰ درصد با بیماری اتوایمیون. میانگین زمانی تا پاسخ کامل درمانی ۲/۵ ماه ماه بود.
دوز داپسون در ۲۱ بیمار پس از میانگین زمانی ۴/۲ ماه کاهش تدریجی داشت و طی ۱۸ ماه کامل قطع شد. ۱۰ بیمار تا ۱۰ ماه پیگیری شدند و در این مدت دچار عود یا شعله‌ور شدن بیماری نشدند، حتی پس از آنکه داپسون قطع شد.
۱۶ بیمار دچار عوارض جانبی خفیف شدند و دو بیمار عوارض جانبی جدی داشتند که نیاز به قطع درمان پیدا کردند: یک مورد متهموگلوبینمی و یک مورد هم واکنش دارویی با ائوزینوفیلی و علایم سیستمیک.
به گفته محققین، داپسون به عنوان یک داروی موثر و قابل تحمل، می‌تواند در موارد کهیر مزمن خودبه‌خودی به عنوان درمان خط دوم مورد استفاده قرار گیرد. البته مطالعات مقایسه‌ای باید استفاده از داپسون را در مقابل دیگر داروهای خط دوم بسنجند، مانند بیولوژیک‌هایی مثل omalizumab، ایمونوساپرسانت‌ها مانند سیکلوسپورین یا استروئیدها مانند پردنیزون. با این حال، بسیاری از بیماران در این مطالعه قبلا با درمان خط دوم شکست خورده و فقط توانستند با داپسون کنترل بیماری خود را به دست آورند. علاوه بر این، داپسون به علت تحمل‌پذیری و نمایه کم اثرات جانبی، مزایایی نسبت به سایر داروهای سیستمیک دارد.
داپسون تحقیقات بیشتری را برای تعیین مکانیزم دقیقی که این عامل ضدمیکروبی می‌تواند چنین پاسخ قوی و بادوامی را برای بیماران مبتلا به کهیر مزمن خودبه‌خودی به ارمغان بیاورد، می‌طلبد. کهیر مزمن ایدیوپاتیک و اتوایمیون چالش درمانی مشکل‌سازی را در بیمارانی ایجاد می‌کند که به درمان‌های مرسوم پاسخ نمی‌دهند.
داپسون جایگزین قابل‌توجهی است (نسبت به درمان‌های دیگر خط دوم)، زیرا دارای خواص ضدمیکروبی و ضدالتهابی است. هزینه درمان با آن نیز کسری از درمان با عوامل بیولوژیکی است و ممکن است عوارض جانبی پایین‌تر از مصرف استروئید بلندمدت داشته باشد.
از آنجایی که داپسون می تواند کم‌خونی همولیتیک را در بیماران مبتلا به کمبود گلوکز ۶ فسفات دهیدروژناز ایجاد کند، بیماران همیشه قبل از شروع درمان با داپسون باید از این نظر غربالگری شوند.
