گایدلاین بالینی آنفلوآنزا ،انجمن بیماری‌های عفونی آمریکا دستورالعمل‌های تشخیصی و درمانی خود را در زمینه آنفلوآنزا در سال ۲۰۱۹ منتشر کرد. این گایدلاین، جایگزین نسخه قبلی آن که در سال ۲۰۰۹ منتشر شده بود، می‌شود. در زیر نگاهی داریم به برترین این دستورالعمل‌ها.
تست آنفلوآنزا
تست آنفلوآنزا در بیماران سرپایی (از جمله بیماران بخش‌های اورژانس)
در طول فعالیت آنفلوآنزا، جمعیت‌های بیماران زیر باید تحت تست‌های آنفلوآنزا قرار گیرند:
۱) بیماران پرخطر از جمله افراد دارای نقص ایمنی فرد مبتلا به بیماری شبه‌آنفلوآنزا، ذات‌الریه، یا بیماری تنفسی غیر اختصاصی، اگر نتایج آزمایش‌ها بر مدیریت بالینی اثر بگذارد.
۲) بیماران مبتلا به علایم تنفسی با شروع حاد (با یا بدون تب) و شرایط مزمن پزشکی بدتر شده یا مشکلات شناخته‌شده آنفلوآنزا، اگر نتایج آزمایش‌ها بر مدیریت بالینی تاثیر بگذارد.
تست آنفلوآنزا در بیماران بستری
در طول فعالیت آنفلوآنزا، موارد زیر باید تحت تست‌های آنفلوآنزا قرار گیرند:
۱) به محض پذیرش در تمام بیماران مبتلا به بیماری تنفسی حاد، از جمله ذات‌الریه (یا بدون تب) که نیاز به بستری شدن دارند
۲) به محض پذیرش در تمام بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن قلبی‌تنفسی که به شدت در حال بدتر شدن هستند
۳) به محض پذیرش در همه بیماران دارای نقص سیستم ایمنی یا در بیماران در معرض خطر بالای عوارض که علایم تنفسی با شروع حاد دارند (با یا بدون تب)
۴) همه بیماران بستری که علایم تنفسی با شروع حاد (با یا بدون تب) یا دیسترس تنفسی بدون یک تشخیص روشن جایگزین دارند.
در طول دوره‌های فعالیت پائین آنفلوآنزا، آزمایش آنفلوآنزا باید به محض پذیرش در تمام بیمارانی انجام شود که نیازمند بستری شدن با بیماری تنفسی حاد (با یا بدون تب) هستند، افرادی که در تماس با فرد مبتلا به آنفلوآنزا بوده، یا اخیرا از مکانی که دارای فعالیت شناخته شده آنفلوآنزا بوده، برگشته‌اند.
روش‌های ترجیحی تست آنفلوآنزا
در بیماران سرپایی، سنجش سریع مولکولی (یعنی آزمون‌های تقویت اسید نوکلئیک) بر آزمون‌های تشخیص سریع آنفلوآنزا (RIDTs) ارجحیت دارند.
در بیماران بستری، RT-PCR یا دیگر سنجش‌های مولکولی به دیگر تست‌های آنفلوآنزا ترجیح داده می‌شوند. در بیماران بستری که نقص سیستم ایمنی دارند، multiplex RT – PCR را با هدف قرار دادن یک پنل از پاتوژن‌های تنفسی، از جمله ویروس آنفلوآنزا، مورد استفاده قرار می‌دهند.
سنجش immunofluorescence نباید برای تشخیص آنتی‌ژن ویروس آنفلوآنزا در بیماران بستری مورد استفاده قرار گیرد مگر اینکه سنجش مولکولی حساس‌تری موجود نباشد؛ نتایج تست منفی immunofluorescence باید با RT – PCR یا دیگر سنجش‌های مولکولی تایید شود.
RIDTs نباید در بیماران بستری مورد استفاده قرار گیرد مگر اینکه سنجش مولکولی حساس‌تری موجود نباشد؛ نتایج منفی RIDT باید با RT – PCR یا دیگر سنجش‌های مولکولی تایید شوند.
کشت ویروسی نباید برای تشخیص اولیه آنفلوآنزا استفاده شود.
تست سرولوژیک نباید برای تشخیص آنفلوآنزا استفاده شود.
درمان ضدویروسی
افراد پرخطر:
پزشکان باید هرچه زودتر برای بزرگسالان و کودکان مبتلا به آنفلوآنزای تائید شده یا مشکوک به وجود آن، بدون توجه به تاریخچه واکسیناسیون آنفلوآنزا، درمان آنتی‌ویروسی را در موارد زیر شروع کنند:
۱) بستری شده با آنفلوآنزا، بدون توجه به مدت بیماری قبل از بستری شدن،
۲) بیماران سرپایی با بیماری شدید یا پیشرونده، بدون توجه به مدت بیماری
۳) کودکان کمتر از ۲ سال و بزرگسالان ۶۵ سال و بالاتر
۳) زنان باردار یا زنان طی ۲ هفته پس از زایمان
افرادی که در معرض خطر نیستند:
پزشکان ممکن است برای افراد مبتلا به آنفلوآنزای تائید شده یا مشکوک به وجود آن، بدون توجه به تاریخچه واکسیناسیون آنفلوآنزا، درمان آنتی‌ویروسی را در موارد زیر شروع کنند:
۱) بیماران سرپایی مبتلا به بیماری که شروع آن دو روز یا کمتر بوده است
۲) بیماران سرپایی علامتدار که با افراد پر خطر در تماس هستند
۳) مراقبت‌کنندگان علامتدار که از بیماران پر خطر مراقبت می‌کنند، خصوصا افرادی که به شدت نقص سیستم ایمنی دارند.
رژیم‌های درمانی آنتی‌ویروسی توصیه شده
درمان آنتی‌ویروسی با یک بازدارنده تکی نورامینیداز (NAI) (oseltamivir خوراکی، zanamivir استنشاقی یا peramivir وریدی) باید هر چه زودتر آغاز شوند.
دوزهای بالاتر داروهای NAI تایید شده توسط FDA نیز نباید به طور معمول برای درمان آنفلوآنزای فصلی به کار رود.
آنفلوآنزای عارضه‌دار نشده در بیمار سرپایی که از جهات دیگر سالم است، باید به مدت ۵ روز با oseltamivir خوراکی یا zanamivir استنشاقی یا یک دوز تکی داخل وریدی peramivir درمان شود.
ملاحظات در موارد شکست درمانی یا موارد بدترشده
عفونت باکتریایی همزمان باید پیگیری و به طور تجربی درمان شوند (۱) در بیماران مبتلا به آنفلوآنزا – مشکوک یا تائید شده به صورت آزمایشگاهی که در ابتدا بیماری شدیدی دارند، علاوه بر درمان ضد ویروسی برای آنفلوآنزا و (۲) در بیمارانی که بعد از بهبود اولیه، به ویژه در هنگام دریافت درمان ضد ویروسی، دچار بدترشدن بیماری می‌شوند.
کموپروفیلاکسی ضدویروسی
آنتی‌ویروس‌ها نباید برای روتین یا کموپروفیلاکسی گسترده خارج از شیوع سازمانی مورد استفاده قرار گیرند؛ کموپروفیلاکسی ضد ویروسی را می‌توان در شرایط زیر در نظر گرفت:
طول فصل آنفلوآنزا در بزرگسالان و کودکانی که ۳ ماه یا بیشتر سن دارند و در معرض عوارض بسیار بالایی قرار دارند و برای آن‌ها واکسن آنفلوآنزا کنترااندیکه، غیرقابل‌دسترس، و یا قابل انتظار است که اثربخشی کمتری داشته باشد.
طول فصل آنفلوآنزا در بزرگسالان و کودکانی که ۳ ماه یا بیشتر سن دارند و در معرض بالاترین خطر عوارض مرتبط با آنفلوآنزا قرار دارند (مانند دریافت کنندگان HSCT)
پروفیلاکسی کوتاه‌مدت علاوه بر واکسیناسیون آنفلوآنزا در افراد واکسینه نشده با ریسک بالا، همانطور که قبلا توصیف شد یا در تماس با افراد با خطر بالا هستند.
منبع:Clinical Infectious Diseases
