گایدلاین بالینی سندرم دیسترس تنفسی،انجمن تحقیقات کودکان اروپا گایدلاین خود را در زمینه مدیریت سندرم دیسترس تنفسی در سال ۲۰۱۹، به‌روزرسانی و منتشر کرد. در زیر نگاهی داریم به خلاصه‌ای از این توصیه‌ها.
مراقبت پره‌ناتال
– برای زنان در معرض خطر زایمان پره‌ترم، یک دوره منفرد از کورتیکواستروئیدهای پره‌ناتال باید از زمان بارداری که به‌طور بالقوه تا هفته ۳۴ بارداری در نظر گرفته می‌شود، پیشنهاد شود (به‌طور ایده‌آل، حداقل ۲۴ ساعت پیش از زایمان).
– قبل از ۳۲ هفته بارداری، در مواردی که تهدید به زایمان زودرس وجود دارد، زنان ممکن است یک دوره منفرد تکرار را از استروئیدها انجام دهند، به شرط آنکه اولین دوره حداقل ۱ تا ۲ هفته زودتر انجام شده باشد.
– در مواردی که با زایمان خودبه‌خودی پیش از هفته ۳۲ مراجعه می‌کنند، زنان باید سولفات منیزیوم دریافت کنند.
– در بارداری‌های بسیار پره‌ترم، استفاده کوتاه‌مدت از عوامل توکولیتیک باید مدنظر قرار گیرد تا دوره کورتیکواستروئیدها کامل شوند و/یا در رحم آنقدر ایمن باشد که به مرکز پری‌ناتال منتقل شود.
تثبیت در اتاق زایمان
– کلامپ بند ناف باید به مدت یک دقیقه به تاخیر افتد تا ترانسفیوژن جفت – جنین ایجاد شود.
– برای تثبیت تنفس خودبه‌خودی نوزادان، باید از یک ماسک یا پرونج بینی، فشار مثبت مداوم راه تنفسی (CPAP) با حداقل ۶ سانتیمتر آب استفاده شود. از آنجا که این روش فایده درازمدت ندارد، باد کردن مداوم نباید مورد استفاده قرار گیرد. کودکانی که به طور مداوم apneic یا bradycardic هستند باید با باد کردن‌های ملایم ریه با فشار مثبت با فشار ۲۰ تا ۲۵ سانتیمتر آب در پیک فشار تنفس درمان شوند.
– فقط نوزادانی که به ونتیلاسیون با فشار مثبت از راه ماسک صورت یا پرونج‌های بینی پاسخ نمی‌دهند، باید انتوبه شوند. سورفاکتانت باید برای کودکانی تجویز شود که تثبیت‌سازی باید از راه انتوباسیون انجام شود.
– در طول تثبیت در اتاق زایمان، ریسک هیپوترمی در نوزادانی که در کم‌تر از ۲۸ هفته بارداری به دنیا آمده‌اند، باید از طریق استفاده از کیسه‌های پلاستیکی یا occlusive wrapping، تحت گرم‌نگهدارنده‌های رادیانت کاهش یابد.
سورفاکتانت‌درمانی
– ترکیبات سورفاکتانت که از حیوان گرفته شده، باید برای نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی تجویز شود.
– استفاده از سورفاکتانت نجات زودهنگام باید سیاست درمانی استاندارد باشد، اما در مواردی، از جمله در زمانی که انتوباسیون برای تثبیت نیاز است، که در آن سورفاکتانت باید در اتاق زایمان تجویز شود، این سیاست درمانی اجرا نمی‌شود.
– در درمان نجات، دوز اولیه ۲۰۰ میلی‌گرم / کیلوگرم از poractant alfa به دوز ۱۰۰ میلی‌گرم / کیلوگرم از دارو یا دوز ۱۰۰ میلی‌گرم / کیلوگرم از beractant ترجیح دارد.
– هنگامی که شواهد مداوم RDS، مانند نیاز شدید به اکسیژن مداوم، وجود دارد (زمانی که مشکلات دیگر حذف شده‌اند)، دوز دوم و، گاهی دوز سوم سورفاکتانت باید تجویز شود.
حمایت تنفسی غیرتهاجمی
– در تمام نوزادان در معرض خطر RDS، مانند آن‌هایی که در کم‌تر از ۳۰ هفته بارداری متولد می‌شوند، که نیازی نیست از طریق انتوباسیون تثبیت شوند، درمان CPAP باید در هنگام زایمان آغاز شود.
– اگر چه این موضوع که کدام سیستم مدیریت CPAP مورد استفاده قرار می‌گیرد، از اهمیت کمی برخوردار است، این رابط باید شامل prongs binasal کوتاه یا یک ماسک با فشار شروع حدود ۶ – ۸ سانتیمتر آب باشد.
– به طور مطلوب، نوزادان مبتلا به RDS باید با CPAP با سورفاکتانت نجات زودهنگام درمان شوند.
ونتیلاسیون مکانیکی
– پس از تثبیت، نوزادان که دیگر روش‌های حمایتی تنفسی در آن‌ها شکست خورده، باید تحت تهویه مکانیکی قرار بگیرند (MV).
– این امر به تیم بالینی بستگی دارد که در مورد روش تهویه اولیه تصمیم‌گیری کند، اما اگر MV معمولی مدنظر باشد، باید شامل استفاده از تهویه حجمی tidal هدفمند باشد.
– در کودکانی که پس از ۱ تا ۲ هفته هنوز روی MV هستند، تسهیل اکستوباسیون را از طریق یک دوره کوتاه tapering از دوزهای کم یا بسیار کم دگزامتازون، تسهیل کنید.
– برای نوزادان که در آن‌ها ریسک دیسپلازی برونکوپولمونر بسیار بالا است، می‌توان budesonide تنفسی را در نظر گرفت.
– توصیه نمی‌شود که تزریق‌های مورفین یا میدازولام به طور معمول در نوزادان پره‌ترم ونتیله شده مورد استفاده قرار گیرد.
داکتوس آرتریوسوس پایدار
– ایندوتاسین، ایبوبروفن، یا پاراستامول برای اهداف درمانی داکتوس آرتریوسوس پایدار تجویز می‌شوند.
منبع:European Society of Paediatric Research
