۱. اهمیت موضوع
سرطانهای دارای نقص ترمیم عدم تطابق (dMMR) یا ناپایداری بالای ریزماهواره (MSI-H) از ایمنیزاترین تومورها هستند. این ویژگی باعث میشود که درمانهای ایمنیدرمانی، بهویژه مهارکنندههای PD-1، در این بیماران مؤثر باشند. با این حال، پاسخ پایدار تنها در حدود یکسوم بیماران دیده میشود. ترکیب دو داروی نیولوماب (PD-1 inhibitor) و ایپیلیموماب (CTLA-4 inhibitor) در سرطانهای بسیار ایمنیزا نسبت به تکدرمانی نتایج بهتری داشته است.
۲. هدف مطالعه
ارزیابی کارایی و ایمنی ترکیب نیولوماب و ایپیلیموماب در بیماران مبتلا به سرطانهای پیشرفته غیرکولورکتال با فنوتیپ dMMR/MSI-H.
۳. طراحی مطالعه
-
نوع مطالعه: فاز ۲، چندمرکزی، غیرتصادفی
-
محل اجرا: ۱۷ مرکز در استرالیا و نیوزیلند
-
تعداد بیماران: ۵۲ نفر
-
تاریخ اجرا: ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۴
-
داروها و دوزها:
-
نیولوماب ۳ mg/kg + ایپیلیموماب ۱ mg/kg هر ۳ هفته × چهار نوبت
-
سپس نیولوماب ۴۸۰ mg هر چهار هفته تا ۹۶ هفته
-
۴. نتایج اصلی
۴.۱. اثربخشی (صفحه ۴–۵)
-
نرخ پاسخ عینی (ORR): 63٪
-
پاسخ کامل: ۱۰٪
-
پاسخ پایدار طولانیمدت در ۷۹٪ بیماران
-
۶ ماه بقا بدون پیشرفت بیماری: ۷۱٪
-
میانگین بقای کلی و بدون پیشرفت هنوز به حد قابل اندازهگیری نرسیده (بسیار مطلوب)
-
بهترین نتایج در بیماران با سرطان آندومتر مشاهده شد.
نمودارهای صفحه ۵ و ۶ نشان میدهند که:
-
بیش از ۷۰٪ بیماران کاهش معنیدار اندازه تومور داشتند.
-
منحنی Kaplan-Meier نشاندهنده پایداری پاسخ در ماههای طولانی است.
۴.۲. ایمنی (صفحه ۷)
-
عوارض ایمنیمحور: ۷۵٪
-
عوارض شدید (Grade 3/4): حدود ۲۳٪
-
شایعترین عوارض:
-
هپاتیت
-
انتروکولیت
-
اختلالات تیروئید
-
پنومونیت
-
میزان عوارض شدید مشابه دیگر کارآزماییهای ترکیب PD-1/CTLA-4 گزارش شده است.
۴.۳. بیومارکرها و ژنومیک (صفحه ۳–۴)
-
بار جهش توموری (TMB) بالا شایع بود اما با پاسخ درمانی همبستگی نداشت.
-
برخی جهشهای مقاومتی شناختهشده در درمانهای PD-1 (مانند PTEN و JAK/IFN) در ۶۰٪ بیماران وجود داشت اما ترکیب درمانی توانست مقاومت را خنثی کند.
۵. جمعبندی و اهمیت بالینی
این مطالعه نشان داد که ترکیب نیولوماب + ایپیلیموماب در درمان سرطانهای پیشرفته dMMR/MSI-H غیرکولورکتال:
-
اثربخشی بالا
-
پایداری پاسخ
-
توانایی غلبه بر مقاومت دارویی
-
پروفایل ایمنی قابلقبول
دارد و میتواند یک گزینهٔ درمانی قدرتمند و جایگزین تکدرمانی PD-1 باشد.
این نتیجه با مطالعات مشابه در سرطانهای کولورکتال نیز همخوان است.
مقاله اصل:::
