بهترین کار بالینی در گاستروانتریت حاد کودکان
گاستروانتریت حاد یک بیماری شایع دوران کودکی است که اغلب می‌تواند در شرایط سرپایی درمان شود. ارزیابی نادرست یا تاخیر در درمان گاستروانتریت حاد منجر به افزایش خطر مداخلات تهاجمی می‌شود. استفاده از مقیاس‌های بالینی دهیدراتاسیون به منظور ارزیابی سطح دهیدراتاسیون و آغاز زودهنگام رهیدراتاسیون‌تراپی پیامدهای بیمار را بهبود می‌بخشند. درمان رهیدراتاسیون خوراکی بهترین ابزار رهیدراتاسیون است و اندانسترون نیز یک درمان کمکی ایمن و اثربخش برای کمک به کودکانی است که استفراغ پایدار دارند. هدف از این گایدلاین، شناسایی بهترین کار بالینی برای گاستروانتریت حاد در کودکان بیشتر از ۶ ماه سن همراه با علایم برای کمتر از ۷ روز است که در شرایط سرپایی تحت درمان قرار می‌گیرند.
پاتوژن‌ها
-ویروسی (غیرالتهابی): شایع‌ترین آنها Norwalk و Rotavirus، همچنین Caliciviruses، آستروویروس و آدنوویروس‌های روده‌ای.
-پارازیت‌ها (غیرالتهابی): ژیاردیا لامبلیا، ایزوسپورا بلی، کریپتوسپوریدیوم
-باکتریال (التهابی): کمپیلوباکتر ژژونی، کلستریدیوم دیفیسیل، اشرشیا کولی (از جمله O157:H7)، سالمونلا، شیگلا، یرسینیا انتروگولیتیکا.
عوامل خطر
براساس توصیه‌های مرکز پزشکی بیمارستان کودکان سینسیناتی، عوامل خطر شامل موارد زیر هستند:
سن کمتر از ۲۴ ماه
حضور در مهدکودک‌ها یا تماس با افراد بیمار
سفر اخیر به یک کشور خارجی
وضعیت نقص ایمنی
وضعیت اجتماعی‌اقتصادی پائین
مقیاس‌های دهیدراتاسیون بالینی
داده‌ها از کاربرد مقیاس‌های دهیدراتاسیون بالینی معتبر (مقیاس WHO برای دهیدراتاسیون، مقیاس Gorelick، یا مقیاس Clinical Dehydration) برای ارزیابی سریع و عینی وضعیت دهیدراتاسیون، به منظور آسان‌تر کردن طبقه‌بندی بیماران به گروه‌های درمانی، خصوصا در بیمارانی که وزن پیش از بیماری آنها مشخص نیست، حمایت می‌کنند. معاینه فیزیکی دقیق و مرور علایم بالینی باید همراه با ارزیابی دهیدراتاسیون انجام شود. مقیاس WHO متذکر می‌شود که لتارژی و خستگی یا خواب‌آلودگی، ارزیابی‌های معادلی نیستند، و لتارژی به کودکی گفته می‌شود که نمی‌تواند بیدار شود، زیرا وضعیت منتال وی تغییر کرده است.
اصول مدیریت بیمار
درمان سرپایی بیماران کودک مبتلا به گاستروانتریت حاد باید با یک ارزیابی دهیدراتاسیون یا وزن پیش از بیماری که نشان دهنده حجم کلی از دست رفته است، همراه باشد. سنگ‌بنای درمان برای کودکان مبتلا به دهیدراتاسیون خفیف یا متوسط باید بر درمان رهیدراتاسیون خوراکی (ORT)، با تاکید بر جبران نواقص و پیشگیری از حجم مایعی که از دست می‌رود، بنا شود. ارایه دهندگان خدمات مراقبتی باید تجویز داروهای غیرضروری و تست‌ها را به حداقل برسانند تا هم هزینه‌های اضافی و هم ضررهای بالقوه را به حداقل برسانند.
داروهایی که موتیلیتی یا ترشح دستگاه گوارش را خراب می‌کنند، عوامل آنتی‌کولینرژیکی، اوپیوئیدها، و آنتی‌بیوتیک‌ها توصیه نمی‌شوند. اندانسترون یک داروی ضدتهوع ایمن و اثربخش برای بهبود روند رهیدراتاسیون خوراکی در شرایط مراقبت حاد است. هرچند CDC همچنان مخالف تجویز داروهای ضدتهوع است، تحقیقات اخیر نشان داده‌اند که اندانسترون روشی ایمن و اثربخش در تشویق به انجام رهیدراتاسیون خوراکی در شرایط حاد است.
تست‌های تشخیصی
-تست‌های آزمایشگاهی
برای کودکان مبتلا به دهیدراتاسیون خفیف یا متوسط توصیه نمی‌شود.
الکترولیت‌های سرمی و گلوکز برای بیمارانی که به رهیدراتاسیون داخل وریدی نیاز دارند،
در بیمارانی که طول مدت علایم آنها ۷ روز یا بیشتر بوده، مدفوع خونی داشته‌اند، کمتر از ۳ ماه سن دارند، با یک پاتوژن عفونی مواجهه داشته‌اند، سفر خارجی داشته‌اند، در وضعیت نقص ایمنی به سر می‌برند، یا ظاهر توکسیک دارند، کشت مدفوع را در نظر بگیرید.
تصویربرداری‌های تشخیصی اغلب مورد نیاز نیست، مگر آنکه تشخیص گاستروانتریت حاد زیر سوال باشد.
