تغییر آینده پزشکی با میکروربات ها

تغییر آینده پزشکی با میکروربات هامیکرورباتها، این ظرفیت را دارند که آینده پزشکی را به صورت اساسی تغییر دهند. کوچک بودن میکرو ربا تها

به آنها امکان می دهد تا مسیر خود را در محیط های پیچیده و بسته پیدا کنند و داروها را به نواحی حساسی برسانند که دسترسی به

آنها دشوار است. میکرو رباتها می توانند نیاز  به جراحی باز را برطرف کنند و با رساندن دارو به نواحی خاصی از بدن، عوارض

جانبی درمان هایی را مانند شیمی درمانی به حداقل برسانند. اگرچه این فناوری، امیدوارکننده است، چالش های بسیاری را با خود

به همراه دارد که مانع از کاربرد بالینی آن می شوند که یکی از آنها، واکنش سیستم ایمنی بدن است زیرا سیستم ایمنی بدن، عوامل

بیگانه را شناسایی می کند و از بین می برد. هنگامی که میکرو رباتها وارد بدن ما می شوند، سلولهای سیستم ایمنی آنها را به عنوان

تهدید شناسایی می کنند و طی فرآیند «بیگان هخواری یا فاگوسیتوز »، آنها را به سرعت از بین می برند. سلولهای ایمنی خاصی،

میکروربا تها را می خورند و آنها را از جریان خون بیرون می آورند و اگر این میکرو رباتها مورد شناسایی و حمله سیستم ایمنی

قرار بگیرند، به محل مورد نظر نمی رسند و نمی توانند کار خود را انجام دهند. این چالش فقط مربوط به میکروربات ها نیست

و می توان در مورد نانوداروها و … نیز به وجود چنین چالشی اشاره کرد. پژوهشگران تاکنون تلاش کرد ه اند تا با اصلاح اندازه،

شکل و شیمی عوامل حامل دارو مانند میکرو رباتها، مشکلات پیشرو را برطرف کنند اما همیشه نهایتا میکرو رباتها شناسایی

می شوند و همین موضوع، تاثیر درمان را محدود می کند. پژوهشگران در آغاز کار خود، مشکلی را که معمولا رخ می دهد، مورد

بررسی قرار دادند. هنگامی که یک میکروربات وارد بدن می شود، سطح آن به طور ناخواسته با پروتئین هایی که به طور تصادفی

از آنجا عبور می کنند، پوشانده می شود. سلو لهای ایمنی موسوم به ماکروفاژ، مواد پوشیده را از پروتئین به عنوان تهدید شناسایی

می کنند و به حذف آنها می پردازند. پلیمرهای موسوم به Zwitterionic ، در غلبه بر این مشکل، امیدوارکننده به نظر می رسند و به

عقیده پژوهشگران در انستیتو ماکس پلانک، کارآیی آنها در حال حاضر در ایمپلنت های پزشکی، نانوپلتفرمهای دارورسانی و

میکرو رباتها یافت شده است. به همین منظور و برای حمایت از میکرورباتها در برابر سیستم ایمنی، محققین در ماکس پلانک

از ترکیب دو نوع پلیمر Zwitterionic استفاده کردند که جذب پروتئین آنها در جریان خون پایین است. پژوهشگران توانستند به

واسطه یک روند زیست پرینت حساس به نور، ساختارهای سه بعدی پیچیده ای را سر هم کنند و یک هیدروژل پلیمری را با

کمک طراحی رایانه ای بسازند. میکرو رباتها در آزمایش های صورت گرفته توانستند تا ۹۰ ساعت، از تشخیص ماکروفاژها در

امان بمانند. آن ها توانستند پروتئین های ناخواسته را دفع کنند و نخستین مراحل شناسایی شدن توسط سیستم ایمنی را پشت

سر بگذارند. بدین ترتیب، میکرو رباتها نوعی ویژگی پنهان کاری ایمنی را نشان دادند. این روند ساخت، به پژوهشگران امکان

داد تا بتوانند حرکات میکرو رباتها را با کمک یک میدان مغناطیسی خارجی کنترل کنند و به انتشار داروی مورد نیاز بپردازند.

اگرچه هنوز مشکلات بسیاری باقی مانده اند که باید پیش از استفاده از میکرو رباتها در مراکز درمانی حل شوند، این پژوهش،

یک گام بزرگ در غلبه بر چالش پاکسازی ایمنی میکروربا تها به شمار می رود.