آتزولیزوماب کمکی برای سرطان پستان سهگانه منفی اولیه

اهمیت تحقیق
سرطان پستان سهگانه منفی (TNBC) نوعی از سرطان پستان است که فاقد گیرندههای استروژن، پروژسترون و HER2 است. این بیماری بسیار تهاجمی و پرخطر است، بهویژه در زنان جوان و سیاهپوست غیرهیسپانیک شایعتر است و خطر بالایی برای متاستاز دارد.
چالش درمانی:
در گذشته، تنها درمان استاندارد پس از جراحی، شیمیدرمانی بود.
مشخص نبود که آیا افزودن ایمنیدرمانی (آتزولیزوماب) به شیمیدرمانی میتواند بقای بیماران را بهبود بخشد یا خیر.
هدف مطالعه
بررسی اینکه افزودن آتزولیزوماب (یک مهارکننده PD-L1) به شیمیدرمانی پس از جراحی، میتواند خطر بازگشت سرطان را کاهش دهد یا خیر.
طراحی و روش مطالعه
نوع مطالعه:
فاز ۳، تصادفی، باز، بینالمللی
مراکز: بیش از ۳۳۰ مرکز در ۳۱ کشور
ثبتنام بیماران: از اوت ۲۰۱۸ تا نوامبر ۲۰۲۲
پیگیری آخرین بیمار: آگوست ۲۰۲۳
شرایط ورود بیماران:
بیماران با TNBC مرحله II یا III
افرادی که تحت جراحی اولیه قرار گرفتهاند
تأیید عدم بیان گیرندههای هورمونی و HER2 در آزمایشگاه مرکزی
روش تصادفیسازی و مداخلات
بیماران به دو گروه تصادفی (۱:۱) تقسیم شدند:
گروه آزمایشی (۱۱۰۱ بیمار):
شیمیدرمانی استاندارد (۲۰ هفته) + آتزولیزوماب
آتزولیزوماب نگهدارنده برای حداکثر یک سال
گروه کنترل (۱۰۹۸ بیمار):
فقط شیمیدرمانی استاندارد (۲۰ هفته)
معیارهای اصلی اندازهگیری نتایج
شاخص بقای بدون بیماری مهاجم (iDFS): مدتزمان از تصادفیسازی تا اولین بازگشت سرطان در همان پستان، پستان مقابل، متاستاز، یا مرگ
معیارهای ثانویه:
بقای کلی (OS)
بقای بدون بیماری مهاجم در گروههای پرخطر (PD-L1 مثبت، گرههای لنفاوی مثبت)
میزان بازگشت بیماری و نرخ متاستاز
ایمنی و عوارض جانبی
نتایج اصلی مطالعه
۱. بقای بدون بیماری مهاجم (iDFS)
گروه آتزولیزوماب + شیمیدرمانی: ۱۲.۸٪ بیماران دچار بازگشت بیماری شدند.
گروه شیمیدرمانی تنها: ۱۱.۴٪ بیماران دچار بازگشت بیماری شدند.
نسبت خطر (HR): ۱.۱۱ (فاصله اطمینان ۹۵٪: ۰.۸۷–۱.۴۲؛ P = 0.38)
نتیجه: تفاوت معناداری در کاهش خطر بازگشت بیماری بین دو گروه مشاهده نشد.
۲. بقا در زیرگروههای پرخطر
در بیماران PD-L1 مثبت: هیچ مزیتی از افزودن آتزولیزوماب مشاهده نشد.
در بیماران با درگیری غدد لنفاوی: نرخ بازگشت بیماری در گروه آتزولیزوماب بیشتر بود (۱۷.۲٪ در مقابل ۱۳.۱٪).
۳. بقای کلی (OS)
گروه آتزولیزوماب + شیمیدرمانی: ۶.۵٪ مرگ و میر
گروه شیمیدرمانی تنها: ۵.۳٪ مرگ و میر
نسبت خطر مرگ (HR): ۱.۲۳ (۰.۸۷–۱.۷۳) (فاقد تفاوت معنادار)
عوارض جانبی و ایمنی
درجه ۳ یا ۴ عوارض جانبی:
آتزولیزوماب + شیمیدرمانی: ۵۴٪ بیماران
شیمیدرمانی تنها: ۴۴٪ بیماران
عوارض جانبی منجر به مرگ:
آتزولیزوماب + شیمیدرمانی: ۰.۸٪
شیمیدرمانی تنها: ۰.۶٪
عوارض جانبی شایع در گروه آتزولیزوماب:
اسهال (۲۶٪ در مقابل ۱۷٪)
افزایش آنزیمهای کبدی (۲۳٪ در مقابل ۱۵٪)
بثورات پوستی (۱۶٪ در مقابل ۸٪)
کمکاری تیروئید (۱۵٪ در مقابل ۱٪)
نتیجهگیری و تحلیل
عدم تأثیر آتزولیزوماب پس از جراحی: نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن آتزولیزوماب به شیمیدرمانی بعد از جراحی، تأثیر مثبتی در کاهش خطر عود بیماری ندارد. این نتیجه نشان میدهد که آتزولیزوماب نباید بهعنوان یک درمان استاندارد پس از جراحی برای TNBC پرخطر مورد استفاده قرار گیرد.
مقایسه با مطالعات دیگر: برخلاف مطالعاتی مانند KEYNOTE-522 که نشان دادند ایمنیدرمانی همراه با شیمیدرمانی قبل از جراحی (نئوادجوانت) میتواند مزایایی به همراه داشته باشد، این مطالعه نشان داد که استفاده از آتزولیزوماب بعد از جراحی مؤثر نیست. این تفاوت ممکن است به دلیل تأثیر سیستم ایمنی بدن در حضور تومور اولیه باشد، که پس از جراحی دیگر فعال نیست.
ملاحظات درمانی آینده: نتایج این تحقیق نشان میدهد که برای بیماران با TNBC پرخطر، بهترین رویکرد ممکن است استفاده از ایمنیدرمانی قبل از جراحی (نئوادجوانت) بهجای بعد از آن باشد. به همین دلیل، نیاز به تحقیقات بیشتری برای تعیین بهترین روش ترکیب ایمنیدرمانی با شیمیدرمانی در TNBC وجود دارد.
عوارض جانبی بیشتر: افزودن آتزولیزوماب باعث افزایش عوارض جانبی شد، از جمله افزایش آنزیمهای کبدی، کمکاری تیروئید، اسهال و بثورات پوستی. بنابراین، حتی در صورت سود اندک، هزینه عوارض جانبی بالاتر از مزایای بالقوه آن بوده است.
توصیه برای درمان آینده:
برای بیمارانی که TNBC پرخطر دارند، استفاده از آتزولیزوماب پس از جراحی توصیه نمیشود.
استفاده از ایمنیدرمانی قبل از جراحی (مانند پمبرولیزوماب) ممکن است مفیدتر باشد.
مطالعات آینده باید به بررسی دقیقتر روشهای ترکیبی جدید برای بهبود درمان TNBC بپردازند
نتیجهگیری کلی
افزودن آتزولیزوماب به شیمیدرمانی پس از جراحی در بیماران مبتلا به TNBC پرخطر مزیتی نداشت و نباید در درمانهای استاندارد استفاده شود. مطالعات بیشتری باید بررسی کنند که آیا ایمنیدرمانی در قبل از جراحی میتواند اثربخشتر باشد.
متن کامل مقاله: