تایید کاربرد جدید برای یک داروی قدیمی
نتایج کارآزمایی PREDIAN نشان می‌دهد داروی قدیم Pentoxifylline بر عملکرد کلیوی و ترشح ادراری آلبومین در بیماران مبتلا به بیماری کلیه دیابتیک (DKD) موثر است.
بیماری کلیه دیابتیک یکی از علل اصلی نارسایی کلیوی به‌شمار می‌رود. دهه‌ها است که نقطه اتکای اصلی درمان در این بیماری، کنترل شدید دیابت یا افزودن داروهای بلوک کننده رنین ـ آنژیوتنسین ـ آلدوسترون، مهار کننده‌های آنزیم تبدیل کننده آنژیوتنسین یا بلوکرهای گیرنده آنژیوتنسین است. هر دوی این استراتژی‌ها باعث تاخیر قابل توجهی در پیشرفت DKD به بیماری کلیوی مرحله آخر خواهند شد، اما هرکدام محدودیت‌هایی نیز دارند. با توجه به نیاز ویژه به داروهای جدید در کنترل DKD، مطالعه حاضر به نقش بالقوه pentoxifylline در DKD پرداخته است، که البته داروی جدیدی محسوب نمی‌شود. نزدیک به ۳ دهه است که این دارو به‌طور شایع برای درمان لنگش در بیماری شریان محیطی مورد استفاده قرار می‌گیرد. حال محققان اسپانیایی قصد دارند بدانند آیا خصوصیات ضدالتهابی pentoxifylline می‌تواند روند صدمات دیده شده را در DKD آهسته کند یا خیر.
محققان، برای این منظور، به‌طور تصادفی ۱۶۹ بیمار مبتلا به DKD را به دو گروه دریافت کننده ۶۰۰ میلی‌گرم pentoxifylline، دو بار در روز، یا پلاسبو تقسیم کردند. همه بیماران برای مدت حداقل ۸ سال مبتلا به دیابت بوده و با حداکثر دوز یک مهارکننده ACE یا ARB به مدت حداقل ۶ ماه تحت درمان بودند. درنهایت وپس از ۲ سال پیگیری، بیماران دریافت کننده pentoxifylline کاهش eGFR داشتند. اما سرعت این کاهش کمتر از دریافت کنندگان پلاسبو بود. درواقع، اثرات درمانی pentoxifylline در طول ۱۲ ماه دیده شد، جایی که میزان کاهش eGFR در گروه دارو، -۱.2mL/min/1.73 m2 و در گروه پلاسبو، -۳.۴ mL/min/1.73 m2 گزارش شد. از سوی دیگر، کاهش پایدار و قابل توجهی (۱۳ میلی‌گرم در روز) در میزان ترشح ادراری آلبومین در گروه دریافت کننده دارو، در مقایسه با کاهش ۹/۴ میلی‌گرم در روز در گروه پلاسبو دیده شد. نکته نهایی آنکه دوز تجویزی داروی pentoxifylline عارضه جانبی خاصی را متوجه بیمار نکرد.
