راهنمای دارو در درمان بی‌خوابیری،در حالی که مدیریت دارویی بیخوابی مزایای بسیاری دارد، درک کامل ویژگی‌های فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک داروهای خواب‌آور برای توسعه برنامه‌های درمانی فردی به منظور بهینه‌سازی سود درمانی و تضمین استفاده ایمن از این داروها، حیاتی است.
راهنمای دارو در درمان بیخوابی
دستورالعمل آکادمی پزشکی خواب آمریکا یا AASM همچنین بر اهمیت آموزش بیمار و نظارت نزدیک بر ارزیابی اثربخشی درمان، عوامل خطر برای واکنش‌های جانبی دارویی و ظهور آنها و نیاز به داروهای جدید تاکید دارد.
داروهای خواب‌آوری که برای درمان بیخوابی توصیه می‌شود عبارتند از بنزودیازپین‌ها، آگونیست‌های گیرنده بنزودیازپین (داروهای Z)، آنتاگونیست‌های گیرنده گیرنده orexin، ضدافسردگی‌های سه‌حلقه‌ای، و آگونیست‌های گیرنده ملاتونین.
این عوامل کارآیی کوتاه‌مدتی (یعنی، ۴ تا ۶ هفته) را در مقایسه با دارونما در آزمایش‌های کلینیکی نشان داده‌اند و هیچ عامل ویژه‌ای که ترجیح داده شود، وجود ندارد. زمان‌بندی تجویز و مدت‌زمان استفاده می‌تواند تاثیر قابل‌توجهی بر تاثیر درمانی داروهای خواب‌آور داشته باشد، و برخی از عوامل این پتانسیل را دارند که در صورتی که به طور مناسب مدیریت نشوند، باعث بروز بیخوابی یا اضطراب شوند.
بیماران باید در پایین‌ترین دوز اثربخش نگاه داشته شوند، و زمانی که شرایط اجازه داده شود، دارو باید به تدریج کاهش یابد / متوقف شود. استفاده طولانی‌مدت (شبانه، متناوب، یا در صورت نیاز) از این داروها ممکن است برای کسانی که دچار بیخوابی شدید یا مقاوم هستند یا بیماری‌های همراه مزمن دارند، اندیکاسیون داشته باشد و استفاده مزمن از درمان دارویی باید با درمان شناختی – رفتاری، در صورت امکان، همراه شود.
همچنین ایمنی و کارایی استفاده طولانی‌مدت از این عوامل اثبات نشده است. به طور کلی، عوامل بدون نیاز به نسخه پزشک (برای مثال،دیفن‌هیدرامین) و مکمل‌های غذایی / گیاهی (برای مثال، ملاتونین، valerian)به خاطر فقدان نسبی شواهد در مورد اثربخشی و ایمنی آنها، توصیه نمی‌شوند.
نکات کلیدی در درمان بیخوابی
نکات کلیدی بالینی در رابطه با دارو و عوارض جانبی جدی بالقوه در درمان بیخوابی، عبارتند از:
– حداقل ۳۰ دقیقه قبل از وقت خواب با معده خالی مصرف شود، مصرف آنها همزمان با خوردن مواد غذایی می‌تواند شروع اثرشان را به تاخیر اندازد.
– در صورتی که بیمار تصمیم دارد کم‌تر از ۷ تا ۸ ساعت خواب داشته باشد، نباید یک دوز را مصرف کنند، و دوز دارو در نیمه‌شب توصیه نمی‌شود.
– استفاده از بنزودیازپین‌ها و داروهای Z، کوتاه‌مدت یا بلندمدت، پتانسیل ایجاد وابستگی فیزیکی را دارد. کاهش سریع دوز یا قطع ناگهانی می‌تواند علایم ترک را از جمله بیخوابی واکنشی و اضطراب ایجاد کند.
– عواملی با نیمه عمر طولانی (مثل، eszopiclone، temazepam)با خطر بیشتری برای آسیب‌های روز بعد همراه هستند.
– دوزهای بالا هیپنوتیک‌ها با عمر کوتاه و هم عمر طولانی، محتمل‌تر هستند که نشانه‌هایی را از سداتاسیون و آسیب‌های روز بعد ایجاد کنند.
– تمام عوامل پتانسیل ایجاد اختلال شناختی قابل‌توجه را، از جمله تفکر غیرعادی و تغییرات رفتاری، اختلال حافظه و دپرسیون سیستم عصبی مرکزی (CNS) دارند.
– دپرسنت‌های CNS یا مصرف الکل، اثر افزایشی روی عملکرد سایکوموتور دارند.
– راه رفتن در خواب، رانندگی در خواب، خوردن در خواب، سکس در خواب، کابوس شبانه و دیگر رفتارهای غیرعادی مربوط به خواب اغلب با استفاده از زولپیدم مرتبط هستند. با این حال، این اثرات جانبی نگران کننده نیز با دیگر داروهای Z و به ندرت با بنزودیازپین‌ها گزارش شده‌است.
– درمان دارویی برای بیخوابی مزمن در افراد مسن باید با احتیاط آغاز شود. شواهد، نشان‌دهنده حداقل بهبود کیفیت خواب با عوامل دارویی و افزایش قابل‌توجه خطر برای حوادث نامطلوب هستند.
انجمن Geriatrics آمریکا در سال ۲۰۱۹ Beers Criteria را برای استفاده بالقوه نادرست دارویی در بزرگسالان مسن به‌روز کرده و توصیه می‌کند که از بنزودیازپین‌ها به دلیل خطر قابل‌توجه اثرات مضر (مثل اختلال شناختی، هذیان، سقوط، شکستگی) استفاده نشود.
اجتناب از آگونیست‌های گیرنده بنزودیازپین‌ها (داروهای Z) در بزرگسالان مسن‌تر به دلیل حداقل اثر آنها در درمان بیخوابی و پروفایل عوارض جانبی شبیه به بنزودیازپین‌ها توصیه می‌شود.
– بنزودیازپین‌ها و داروهای Z عموما برای مدیریت بیخوابی در دوران بارداری یا زنانی که شیردهی می‌کنند توصیه نمی‌شود.
– تاثیر و ایمنی داروها و مکمل‌هایی که در بالا صحبت شد، برای درمان بیخوابی در بیماران خردسال بررسی نشده و استفاده از آنها توصیه نمی‌شود.
– علاوه بر این، برای بیمارانی که درمان دارویی را برای مدیریت شرایط روانی همزمان (مثل افسردگی، اضطراب، اختلال روحی) دریافت می‌کنند، رژیم‌های دارویی می‌توانند براساس اثرات بالینی یک عامل بهینه‌سازی شوند.
به عنوان مثال، داروهای ضدافسردگی یا آنتی‌سایکوتیک با خاصیت سداتاسیون ممکن است در شب یا قبل از وقت خواب برای تسهیل خواب تجویز شوند، و ممکن است توصیه شود که داروها با خواص فعال‌سازی بیشتر در صبح برای اجتناب از تداخل با خواب، تجویز شوند.
