استاتین و افزایش خطر پارکینسون
استاتین و افزایش خطر پارکینسون،محققان در نشست سالانه انجمن نورولوژی آمریکا ۲۰۱۶ که در بالتیمور، مریلند برگزار شد، دستاوردهای جدید این حوزه از علم پزشکی را با همکاران خود به اشتراک گذاشتند.
محققان کره جنوبی با ارایه نتایج یک مطالعه اعلام کردند، داروی tocilizumab که آنتی‌بادی آنتی اینترلوکین ۶ است، اثربخشی خوبی در درمان بیماران مبتلا به انسفالیت لیمبیک اتوایمیون یا ALE که به ریتوکسیماب پاسخ درمانی نمی‌دهند، نشان داده است. یافته‌های این مطالعه حاکی از مزایای قابل توجه بالینی درمان با توکیلیزیماب در انسفالیت اتوایمیون مقاوم به ایمونوتراپی خط اول و رژیم درمانی استاندارد ریتوکسیماب بوده است. علاوه براین، بسیاری از پاسخ‌دهندگان به توکیلیزوماب بهبود بالینی را در همان اوایل دوره درمانی خود نشان دادند.
انسفالیت اتوایمیون، که یکی از علل اصلی و شناخته شده انسفالیت است، می‌رود که رمزگشایی شود. درمان‌های خط اول شامل برداشت تومور در مواردی است که تومور باعث بروز این وضعیت شده (البته اگر برداشت تومور امکان‌پذیر باشد)، کورتیکواستروئیدها همراه با ایمونوگلوبولین‌های داخل وریدی یا پلاسمافرز است.استاتین و افزایش خطر پارکینسون.
در مطالعات پیشین محققان نشان داده بودند که ریتوکسیماب، به عنوان درمان ایمونوساپرسنت خط دوم این وضعیت، علیرغم وضعیت اتوآنتی‌‌بادی‌های بیمار، اثربخش هستند.
برای بیمارانی که به درمان خط اول ریتوکسیماب مقاومت نشان می‌دهند، محققان توکیلیزوماب را ارزیابی کردند، که اثربخشی آن در درمان آرتریت روماتوئید و وضعیت نادر آرتریت ایدیوپاتیک سیستمیک جوانان به اثبات رسیده است. توکیلیزوماب در این بیماران اغلب با متوتروکسات تجویز می‌شود.
در مطالعه جدید، محققان ۹۱ بیمار کره‌ای را از مطالعه KASPER استخراج کردند. این بیماران همگی مبتلا به ALE بوده و پاسخ ناکافی به ایمونوتراپی خط اول و درمان ریتوکسیماب بعدی نشان دادند. این بیماران درواقع بهبود قابل مشاهده‌ای در علایم ناتوان کننده این بیماری، ۱ ماه پس از اتمام درمان با ریتوکسیماب نشان ندادند.
بیماران به‌طور تصادفی به دو گروه درمان با توکیلیزوماب، ریتوکسیماب اضافی، یا مشاهده تقسیم شدند.
با توجه به پیامدهای اصلی، بیماران گروه توکیلیزوماب از نظر نمره‌های مقیاس اصلاح شده Rankin 2 یا پائین‌تر، به‌طور قابل توجهی بیشتر به آن رسیدند یا طی ۲ ماه پس از آغاز درمان و در انتهای دوره پیگیری، در مقایسه با گروه کنترل، ۲ نمره یا بیشتر بهبود پیدا کردند.
در میان بیماران دریافت کننده توکیلیزوماب که طی ۱ ماه بهبود بالینی پیدا کردند، ۵/۸۹ درصد از آنها پاسخ مطلوب درمانی خود را برای مدت زمان طولانی‌تری حفظ کردند.
توکیلیزوماب که به صورت تزریق وریدی و ماهیانه تجویز می‌شود، خصوصیات مولتی‌مودال دارد، از جمله اینداکشن تمایز سلول‌های B و پرولیفراسیون و تحریک تمایز IL-17 که تولید کننده سلول‌های T-helper هستند.
استاتین و افزایش خطر پارکینسون
نتایج یک مطالعه بزرگ ملی نشان می‌دهد استفاده از استاتین‌ها، به عنوان داروهای کاهنده کلسترول خون، با افزایش خطر بیماری پارکینسون همراه است، در حالی که مطالعات قبلی پیشنهاد کرده بودند این دارو اثرات محافظتی برای بیماری پارکینسون دارد.
محققان در این مطالعه ۲۰ هزار بیمار پارکینسونی را شناسایی و ارتباط مصرف استاتین‌ها را با خطر بیشتر یا کمتر بروز بیماری پارکینسون ارزیابی کردند. آنها در نهایت دریافتند که افراد تحت درمان با استاتین‌ها در معرض خطر بیشتر بروز بیماری پارکینسون قرار دارند، بنابراین این یافته‌ها، برخلاف آن چیزی است که محققان قبلا به آن رسیده بودند.
با توجه به آنکه نشان داده شده هرچه کلسترول بالاتر باشد، اثر حفاظتی در برابر بیماری پارکینسون دارد، نقش مصرف استاتین‌ها مورد شک است.
در مطالعه مذکور، محققان با استفاده از داده‌های MarketScan Commercial Claims and Encounters که در برگیرنده اطلاعات ۳۰ میلیون و ۳۴۳ هزار و ۳۵ فرد ۴۰ تا ۶۵ ساله در فاصله زمانی اول ژانویه ۲۰۰۸ و ۳۱ دسامبر ۲۰۱۲ هستند، به نتایج فوق رسیده‌اند.
از این تعداد، ۲۱ هزار و ۵۵۹ نفر مبتلا به بیماری پارکینسون بودند. در آنالیز مقطعی، استفاده از استاتین‌ها یا داروهای کاهنده کلسترول غیراستاتینی، با شیوع قابل توجه بیشتر بیماری پارکینسون همراه بود (نسبت شانس: ۶۱/۱). این نسبت پس از برقراری تعادل از نظر سن، جنس و دیگر کوموربیدیتی‌ها مانند هیپرلیپیدمی، دیابت و هیپرتانسیون و بیماری عروق کرونر به دست آمد.
محققان به بررسی ارتباط مصرف استاتین‌ها با بیماری آلزایمر هم پرداختند که ارتباط اندکی در این زمینه به دست آمد.
استاتین و افزایش خطر پارکینسون
