مقامات بهداشتی در مورد تداخل دارویی میان سفتریاکسون سدیم تزریقی و محلول‌های داخل وریدی حاوی کلسیم هشدار داده‌اند. سفتریاکسون تزریقی برای درمان عفونت‌های ایجاد شده در اثر باکتری، مانند گنوره، بیماری التهابی لگن، مننژیت و عفونت‌های ریه، گوش، پوست، دستگاه ادراری، استخوان، خون، مفاصل و شکم مورد استفاده قرار می‌گیرد. تعداد کمی از بیماران نیز با پیامدهای کشنده روبرو شده‌اند. از سوی دیگر، گزارش‌هایی از رسوب مواد کریستالی در اتوپسی ریه و کلیه نوزادانی که سفتریاکسون و محلول‌های حاوی کلسیم دریافت کرده‌اند، دیده شده است. در بعضی از این موارد، هم سفتریاکسون و هم محلول‌های حاوی کلسیم از یک مسیر وریدی تزریق شده و این عمل با سرعت زیادی هم صورت گرفته بود. در حال حاضر، یک احتمال تئوریکال برای چگونگی بروز این موضوع در بزرگسالان (و نه نوزادان) وجود دارد که البته تاکنون گزارش نشده است. به هر حال، توصیه می‌شود سفتریاکسون و محلول‌های حاوی کلسیم نباید با هم مخلوط شده یا همزمان تجویز شوند، حتی از راه‌های وریدی مختلف و در محل‌های جداگانه. علاوه براین، نباید به فاصله کمتر از ۴۸ ساعت از هم نیز تزریق شوند و گذاشتن فاصله زمانی بیشتر میان زمان تزریق آنها الزامی است.
مقامات بهداشتی، همچنین رعایت نکات زیر را توصیه می‌کنند:
-۱ رقیق‌کننده‌های حاوی کلسیم، مانند محلول رینگر یا هارتمن، نباید برای ترکیب ویال‌های سفتریاکسون یا رقیق کردن بیشتر آنها جهت تزریق وریدی مورد استفاده قرار گیرند، زیرا باعث تشکیل رسوب می‌شوند.
-۲ تشکیل رسوب سفتریاکسون ـ کلسیم می‌تواند همچنین زمانی تشکیل شود که سفتریاکسون با محلول‌های حاوی کلسیم مخلوط شده و از یک راه وریدی، با هم تزریق شوند. سفتریاکسون نباید به‌طور همزمان با محلول‌های حاوی کلسیم، شامل تزریق‌های پیوسته حاوی کلسیم (تغذیه تزریقی از راه یک محل Y) تجویز شود.
-۳ در بیمارانی به غیر از نوزادان، سفتریاکسون و محلول‌های حاوی کلسیم می‌تواند به‌صورت پی در پی از یکدیگر تزریق شود، به شرط آنکه مسیرهای تزریق بین زمان تزریق‌ها با یک مایع سازگار کاملا پاکسازی شده باشد. مطالعات انسانی روی بزرگسالان و پلاسمای گرفته شده از خون بند ناف نوزادان نشان داده که نوزادان در معرض خطر بیشتر رسوب سفتریاکسون ـ کلسیم قرار دارند
