مداخلات از فقدان حمایت‌های علمی رنج می‌برند، اما…
تاثیر دستکاری اندومتر بر موفقیت IVF
موفقیت IVF، اخیرا، دو مطالعه به ارزیابی شواهدی پرداخته‌اند که چندین درمان اضافی را در طول لقاح آزمایشگاهی (IVF) پیشنهاد می‌دهند. هر دوی این مطالعات نتایجه‌گیری کرده‌اند که اغلب این مداخلات از فقدان حمایت‌های علمی رنج می‌برند. میزان موفقیت IVF علیرغم پیشرفت‌های به وجود آمده در پروتکل‌های تحریکی و تکنولوژی آزمایشگاهی در طول دو دهه گذشته، نسبتا پائین هستند. لانه‌گزینی موفقیت‌آمیز به ارتباط پیچیده‌ای میان بلاستوسیت‌های یوپلوئید و پذیرش اندومتریوم بستگی دارد. ارزیابی میزان پذیرش اندومتر به یکی از مباحث چالش‌برانگیز در تحقیقات اخیر تبدیل شده است. در سال ۲۰۰۳، محققان نشان دادند بیوپسی‌های متعدد اندومتر که در سیکل پیش از درمان IVF انجام شود، میزان بارداری و تولد زنده را در میان زنانی که شکست‌های راجعه عودکننده داشته‌اند، افزایش می‌دهد. از آن زمان، گروه‌های متعددی نتایج مثبت مشابهی را نشان داده‌اند. البته بعضی مطالعات نیز در نشان دادن نتایج مثبت با شکست مواجه شدند. معیارهای ورود از جمعیت هتروژن از بیماران، استفاده از تکنیک‌های مختلف برای القای صدمات اندومتر، زمان انجام مداخلات، و تعداد مداخلات انجام شده، همگی می‌توانند مسوول نتایج متناقض باشند. علاوه براین، اغلب مطالعات اثر صدمه اندومتر را در سیکل‌های جدید بررسی کرده‌اند. در یک مطالعه، پژوهشگران با انجام یک مطالعه دو سو کور، آینده‌نگر و تصادفی سازی شده، به ارزیابی تاثیر خراش اندومتر بر میزان موفقیت انتقال جنین منجمد شده در سیکل طبیعی پرداخته‌اند. محققان در این مطالعه، ۲۲۹ زوج را وارد کردند. از این تعداد، ۱۸۶ زوج دوره درمان خود را کامل کردند. ۹۳ زن در گروه مداخله تحت بیوپسی اندومتر با استفاده از یک کاتتر پیپت در فاز لوتئال قرار گرفتند و ۹۳ زن در گروه کنترل نیز با استفاده از یک سواب پنبه‌ای، دستکاری داخل سرویکس شدند. ویژگی‌های پایه و پاسخ به دستکاری در سیکل جدید بین دو گروه یکسان بودند. اغلب بیماران حداقل یک انتقال جنین تازه قبلی را داشتند. تعداد جنین‌های منتقل شده و مرحله رشد جنین (کلیواژ در مقابل مرحله بلاستوسیت) در زمان انتقال مشابه بودند. هیچ اختلاف معنی‌داری میان گروه مداخله و کنترل در میزان بارداری (سطح مثبت hcG)، میزان لانه‌گزینی یا میزان بارداری/تولد زنده در دوره‌های بعدی وجود نداشت. نویسندگان نتیجه‌گیری می‌کنند که انجام بیوپسی اندومتر در سیکل پیش از natural-cycle FET در یک گروه انتخاب نشده از بیماران نمی‌تواند پیامدهای بالینی را ارتقا دهد.
نقطه‌نظر
آسیب عمدی اندومتر در سیکل پیش از درمان IVF به عنوان روشی برای افزایش میزان لانه‌گزینی میان زنان مبتلا به شکست مکرر لانه‌گزینی یا RIF در نظر گرفته می‌شده است. مکانیسم‌های متعددی ممکن است این اثر را توضیح دهند. محققان نشان داده‌اند که آسیب لوکال به اندومتر منجر به بیان متفاوت از بیش از ۲۰۰ ژن در اندومتر می‌شود. گروهی دیگر از محققان در بررسی‌های خود به این نتیجه رسیده‌اند که آسیب اندومتر آبشاری از حوادث پیش‌التهابی را آغاز کرده که منجر به افزایش شانس لانه‌گزینی می‌شوند.
اغلب مطالعاتی که در زمینه آسیب اندومتر انجام شده‌اند، اثر آن را در سیکل‌های تازه بررسی کرده‌اند اما مطالعات اندکی نیز به بررسی آن در سیکل‌های FET پرداخته‌اند که آنها هم نتایج متناقضی را نشان داده‌اند.
هرچند همه مطالعات اثر مثبت آسیب اندومتر را بر میزان بارداری بعدی تائید نمی‌کنند، اغلب مطالعات و دو متاآنالیز اثرات مثبت و کارآمدی را از آن در بیماران مبتلا به RIF نشان داده‌اند. در واقع، RIF یک مشکل بالینی چالش‌برانگیز است. از آنجا که بیوپسی اندومتر روشی نسبتا غیرتهاجمی است و حداقل ناراحتی را برای بیمار ایجاد کرده و عوارض جدی نیز در رابطه با آن گزارش نشده، استفاده از آن باید با مشورت با بیمار و پیش از انجام یک IVF جدید، به عنوان مقیاسی برای بهبود پیامد، مورد نظر قرار گیرد. مطالعات بیشتر بهترین زمان انجام آن را مشخص خواهند کرد، و اینکه چه تکنیکی برای انجام آن به کار گرفته شود، چه تعداد بیوپسی انجام شود و اینکه چه گروهی از بیماران بیشترین منفعت را از آن خواهند برد.
