گایدلاین مدیریت دیابت نوع ۲،انجمن دیابت کانادا گایدلاین مدیریت دیابت نوع ۲ خود را برای پزشکان خانواده به‌روزرسانی کرده و آن را منتشر کرد. در زیر نگاهی داریم به مهم‌ترین توصیه‌ها.
بیماران بدون بیماری قلبی عروقی (CVD) بالینی که نتوانسته‌اند با کمک داروهای آنتی‌هیپرگلیسمیک به اهداف کنترل قند خون برسند و در بیمارانی که کاهش خطر هیپوگلسیمی و افزایش وزن از اولویت‌های آنها است، باید برای درمان اضافی با عوامل مهارکننده DPP-4 یا آگونیست‌های GLP-1 یا مهارکننده‌های SGLT-2، به عنوان جایگزین‌های ترشح انسولین، انسولین و thiazolidinediones در نظر گرفته شوند.
بیماران بدون بیماری قلبی عروقی (CVD) بالینی که نتوانسته‌اند با کمک داروهای آنتی‌هیپرگلیسمیک به اهداف کنترل قند خون برسند، باید با یک عامل آنتی‌هیپرگلیسمیک اضافی که مزایای قلبی – عروقی ثابت شده دارند (مانند empagliflozin یا liraglutide)، برای کاهش احتمال رویدادهای مهم CV، تحت درمان قرار گیرند.
بیمارانی که نتوانسته‌اند با کمک داروهای آنتی‌هیپرگلیسمیک غیرانسولینی به اهداف کنترل قند خون برسند، باید برای درمان اضافی با انسولین بازال یک بار در روز، به عنوان جایگزین انسولین از پیش مخلوط شده یا رژیم‌های انسولینی bolus-only، در نظر گرفته شوند تا وزن اضافی و قند خون آنها کاهش یابد.
برای کاهش احتمال هیپوگلیسمی شبانه و علامتدار، آنالوگ‌های انسولین طولانی‌اثر باید به عنوان جایگزینی برای انسولین NPH در نظر گرفته شوند.
بیماران دریافت کننده انسولین که نتوانسته‌اند به اهداف کنترل قند خون برسند، باید تحت تعدیل دوز یا تجویز داروهاآنتی‌هیپرگلیسمیک اضافی (غیرانسولینی یا انسولین بولوس)، با در نظر گرفتن موارد زیر، قرار گیرند:
۱) برای رسیدن به کنترل بهتر قند خون همراه با کاهش وزن و ریسک کمتر هیپوگلیسمی ناشی از تزریق تکی یا تزریق‌های مکرر انسولین بولوس، تجویز یک آگونیست GLP-1 را به عنوان درمان اضافی قبل از شروع انسولین بولوس یا تشدید درمان انسولین در نظر بگیرید.
۲) اضافه کردن درمان اضافی را با یک مهارکننده SGLT-2 به عنوان ابزاری برای بهبود کنترل قند خون با کاهش وزن و کاهش احتمال هیپوگلیسمی، در مقایسه با تجویز انسولین اضافی، در نظر داشته باشید.
۳) اضافه کردن درمان اضافی را با یک مهارکننده DPP-4 به عنوان ابزاری برای بهبود کنترل قند خون بدون کاهش وزن یا احتمال بیشتر هیپوگلیسمی، در مقایسه با تجویز انسولین اضافی، در نظر داشته باشید.
تمامی افراد مبتلا به دیابت باید در یک رویکرد جامع و چندوجهی برای کاهش خطر قلبی عروقی، از جمله موارد زیر، دخیل باشند:
۱) هدف HbA1c کمتر یا مساوی ۷ درصد در ابتدای دوره دیابت.
۲) فشار خون سیستولیک کمتر از ۱۳۰ میلی‌متر جیوه و فشار خون دیاستولیک کمتر از ۸۰ میلی‌متر جیوه
۳) افزودن داروهای حفاظت کننده عروقی در اغلب بزرگسالان مبتلا به دیابت.
۴) رسیدن به و حفظ وزن سالم
۵) مشارکت در تغذیه سالم
۶) فعالیت بدنی منظم
۷) قطع مصرف سیگار
برای پایین آوردن خطر قلبی عروقی در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۱ یا دیابت نوع ۲، زماین که هر یک از موارد زیر وجود دارد، باید مهار کننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACE) یا مسدود کننده گیرنده آنژیوتانسین (ARBs) در دوزهای محافظ عروقی به کار گرفته شوند (توجه: در بین زنان دارای پتانسیل زایمان، مهارکننده‌های ACE، ARBs یا استاتین‌ها باید فقط در حضور پیشگیری مطمئن از بارداری استفاده شوند):
۱) CVD بالینی
۲) سن بیش از ۵۵ سال با عامل خطر اضافی CV یا صدمات انتهای ارگان (آلبومینوری، رتینوپاتی، هیپرتروفی قلب چپ)
۳) عوارض میکروواسکولار
برای پیشگیری از رویدادهای CV در بیمارانی که CVD اثبات شده دارند، دوزهای پائین اسید استیل‌سالیسیلیک – (ASA) را تجویز کنید (۸۱ – ۱۶۲ میلی‌گرم).
شکست درمان دارویی با داروهای آنتی‌هیپرگلیسمیک موجود برای رسیدن به اهداف قند خون در بزرگسالان با دیابت نوع ۲ همراه با CVD بالینی، باید با افزودن یک عامل آنتی‌هیپرگلیسمیک که مزایای قلبی عروقی شناخته شده‌ای دارد (مانند empagliflozin یا liraglutide) مدیریت شود تا خطر رویدادهای مهم CV را کاهش دهد.
شکست درمان دارویی با داروهای آنتی‌هیپرگلیسمیک موجود برای رسیدن به اهداف قند خون در افراد مسن با دیابت نوع ۲ که دیگر کوموربیدیتی‌های پیچیده را ندارند (اما مبتلا به CVD بالینی هستند)، باید با افزودن یک عامل آنتی‌هیپرگلیسمیک که مزایای قلبی عروقی شناخته شده‌ای دارد (مانند empagliflozin یا liraglutide) مدیریت شود تا خطر رویدادهای مهم CV را کاهش دهد.
تیم‌های درون حرفه‌ای باید به افراد مبتلا به دیابت و افسردگی کمک کنند تا موارد زیر را بهبود بخشند:
۱) علایم افسردگی
۲) پایبندی به استفاده از داروهای ضد افسردگی و داروهای آنتی‌هیپرگلیسمیک غیر انسولینی
۳) کنترل قند خون
– مداخلات روان‌شناختی اجتماعی، از جمله موارد زیر، باید با برنامه‌های مراقبت از دیابت همراه باشند:
۱) مداخلات انگیزشی
۲) استراتژی‌های مدیریت استرس
۳) آموزش مهارت‌های مقابله‌ای
۴) خانواده درمانی
۵) مدیریت موردی
برای رسیدن به کنترل بهتر قند خون و کاهش خطر مرگ‌و‌میر CVD و کلی، بیماران مبتلا به دیابت باید در طول مدت حداقل ۳ روز در هفته، در تمرینات ایروبیک با شدت متوسط تا زیاد به مدت حداقل ۱۵۰ دقیقه، شرکت کنند و بیش از ۲ روز متوالی را بدون ورزش نگذرانند. کنترل قند خون نیز می‌تواند حتی با ورزش به میزان کمتر، تا حدود ۹۰ تا ۱۴۰ دقیقه در هفته یا فعالیت فیزیکی برنامه‌ریزی‌شده حاصل شود.
در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که قادر به انجام تمرینات دوره‌ای هستند، این شکل از فعالیت فیزیکی (که در آن دوره‌های کوتاه‌مدت تمرینات شدید جایگزین دوره‌های ریکاوری کوتاه با استفاده از شدت کم و متوسط یا استراحت می‌شود) می‌تواند که به تناسب قلبی تنفسی کمک کند.
تمرینات مقاومتی باید توسط بیماران مبتلا به دیابت، شامل افراد مسن، دو یا (ترجیحا) سه بار در هفته انجام شود.
به عنوان ابزاری برای افزایش فعالیت فیزیکی و بهبود سطوح HbA1c، بیمار مبتلا به دیابت و ارائه‌کنندگان خدمات بهداشت و درمان باید در تعیین اهداف ورزشی، حل موانع بالقوه برای ورزش، و تعیین محل و زمانی که بیمار باید ورزش کند، همکاری داشته باشد.
آموزش به موقع با هدف بهبود شیوه‌ها و رفتارهای مراقبت از خود به بیماران دیابتی توصیه می‌شود.
خود – مدیریتی با هدف بهبود کنترل قند خون می‌تواند با کمک فن‌آوری پشتیبانی شود، از جمله برنامه‌های کامپیوتری مبتنی بر اینترنت و سیستم‌های مانیتورینگ گلوکز، پیغام‌های کوتاه متنی و برنامه‌های کاربردی تلفن همراه.
