آهسته کردن پیشرفت دیابت نوع ۱ با ایمونوتراپی،محققان آمریکایی، به تازگی در بررسی‌های خود به این نتیجه رسیده‌اند که شاید ایمونوتراپی بتواند پیشرفت دیابت نوع ۱ را در بستگان پر خطر بیماران مبتلا به این بیماری آهسته کند.
گروهی به دنبال مداخلات برای اثرگذاری بر پیشرفت بالینی دیابت نو ع۱ بوده است که به این نتیجه رسیده است. نتایج این مطالعه در کنگره انجمن دیابت در آمریکا نیز مطرح و ارائه شده است.
زمانی که بعضی مداخلات، از دست رفتن تولید انسولین را در این دسته از بیماران به تاخیر می‌اندازد، گزینه‌های پیش از تشخیص مورد نیاز هستند. مطالعه مذکور که یک کارآزمایی فاز ۲، تصادفی‌سازی شده، با کنترل پلاسبو و دو سو کور از teplizumab (یک آنتی‌بادی مونوکلونال) است، در بستگان بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، افرادی که مبتلا به دیابت نیستند اما در معرض خطر بالای ابتلا به بیماری بالینی هستند، انجام شده است.
محققان دانشگاه Yale، شرکت‌کنندگان را به‌طور تصادفی به یک دوره تکی ۱۴ روزه از درمان با teplizumab یا پلاسبو تقسیم کردند. سپس، از تست‌های تحمل گلوکز خوراکی در فواصل ۶ ماه برای پیگیری پیشرفت به سوی دیابت نوع ۱ بالینی استفاده کردند. ۷۲ درصد از شرکت‌کنندگان ۱۸ ساله و جوانتر بودند که ۴۴ درصد وارد گروه teplizumab و ۳۲ درصد وارد گروه پلاسبو شدند. نتایج نشان می‌دهند که میانه زمانی تا تشخیص دیابت نوع ۱، معادل ۴/۴۸ ماه در گروه teplizumab و ۴/۲۴ ماه در گروه پلاسبو بوده است.
به‌طور کلی، دیابت نوع ۱ در ۴۳ درصد افرادی که teplizumab دریافت کردند و ۷۲ درصد دریافت‌کنندگان پلاسبو دیده شد.
این بدان معنا است که نسبت خطر برای تشخیص دیابت نوع ۱ – teplizumab در مقابل پلاسبو – معادل ۴۱/۰ بوده که از نظر آماری نیز معنی‌دار است. علاوه براین، نرخ‌های سالانه تشخیص دیابت در گروه teplizumab، معادل ۹/۱۴ درصد در سال و ۹/۳۵ درصد در سال در گروه پلاسبو است. عوارض جانبی عبارت بودند از راش و لنفوپنی گذرا که انتظار آن می‌رفت که در بعضی از بیماران دیده شود.
محققان همچنین تعیین کردند که در گروه teplizumab شایع‌تر از گروه پلاسبو بوده است. در میان شرکت‌کنندگانی که یا بودند، شرکت‌کنندگان کمتری در گروه teplizumab نسبت به گروه پلاسبو با تشخیص دیابت روبه‌رو شدند. teplizumab توانست پیشرفت به سوی دیابت نوع یک بالینی را در افراد پر خطر به تعویق اندازد. تفاوت‌های مشاهده شده در پیامدها بسیار قابل توجه بودند.
این کشف، نخستین شواهدی است که دیابت نوع ۱ بالینی می‌تواند با درمان زودهنگام پیشگیرانه به تاخیر افتد. این نتایج برای افراد، به ویژه جوانان که بستگان مبتلا به دیابت نوع ۱ دارند، کاربردهای مهمی دارد. در واقع، teplizumab با هدف قرار دادن سلول‌های T، تخریب سلول‌های بتا را کمتر می‌کند.
