درد مزمن و تجویز اوپیوئیدها
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده (CDC)، دستورالعمل‌های خود را در زمینه تجویز بیش از اندازه اوپیوئیدها در درمان دردهای مزمن منتشر کرد. در این گایدلاین اشاره شده که درمان با داروهای غیراوپیوئیدی رویکرد ترجیحی برای مدیریت درد مزمن است، البته بیماران مبتلا به سرطان فعال و بیماران تحت مراقبت‌های تسکینی و در انتهای زندگی از این قاعده مستثنی هستند.
در این گایدلاین، ۱۲ توصیه گنجانده شده که مرتبط با اصل فوق و دو مورد دیگر است: ۱) استفاده از کمترین دوز موثر ممکن در هنگام تجویز اوپیوئیدها و ۲) ارائه احتیاطات لازم و پایش بیماران از نزدیک، زمانی که اوپیوئیدها تجویز می‌شوند.
توصیه‌های اوپیوئیدی CDC
درمان‌های غیردارویی و درمان‌های دارویی غیراوپیوئیدی برای درد مزمن ارجحیت دارند. پزشکان فقط زمانی داروهای اوپیوئیدی را به رژیم درمانی بیمار بی‌افزایند که مزایای قابل انتظار آنها برای درد و عملکرد بیمار بر خطرات آنها ارجحیت داشته باشد.
پیش از آغاز درمان با اوپیوئیدها برای درد مزمن، پزشکان باید هدف‌های درمانی را با همه بیماران تعیین کنند، از جمله هدف‌های واقعی برای درد و عملکرد. پزشکان فقط زمانی ادامه درمان را با اوپیوئیدها در نظر داشته باشند که بیمار از نظر بالینی بهبود قابل توجهی در درد و عملکرد خود نشان داده است.
پیش از آغاز درمان و همچنین ادامه درمان دوره‌ای با اوپیوئیدها، پزشکان باید خطرات و مزایای واقعی درمان با اوپیوئیدها را با بیماران در میان بگذارند و مسئولیت پزشک و بیمار در این نوع درمان مشخص باشد.
با آغاز درمان با اوپیوئیدها برای درد مزمن، پزشکان باید اوپیوئیدهایی با اثر زودرس را به جای داروهای گسترده‌رهش ـ طولانی‌اثر تجویز کنند.
زمانی که درمان با اوپیوئیدها آغاز می‌شود، پزشکان باید کمترین دوز موثر را تجویز کنند و هشدارهای لازم را به بیماران در مورد این دسته از داروها با هر دوزی که هستند، ارایه کنند. همچنین زمانی که دوز دارو به معادل ۵۰ میلی‌گرم یا بیشتر مورفین در روز رسید، احتیاطات بیشتری را به عمل آوردند. به‌طور کلی نیز از افزایش دوز دارو به معادل ۹۰ میلی‌گرم یا بیشتر مورفین در روز اجتناب کنند.
زمانی که اوپیوئیدها برای درد حاد تجویز می‌شود، پزشکان باید کمترین دوز موثر را از اوپیوئیدهای با آزادسازی سریع تجویز کنند. ۳ روز یا کمی بیشتر نیز اغلب کفایت می‌کند.
پزشکان باید مزایا و معایب تجویز اوپیوئیدها را در بیماران، در طول ۱ تا ۴ هفته که از آغاز تجویز آنها برای درد مزمن یا افزایش دوز دارو می‌گذرد، ارزیابی کنند. همچنین باید هر ۳ ماه یکبار یا کمتر، مزایا و معایب ادامه درمان را در بیمار مجددا بررسی کنند. اگر مزایای ادامه درمان، ارجحیتی بر مضرات آن نداشته باشد، پزشکان باید با همکاری بیمار اقدام به کاهش دوز یا قطع مصرف آن کنند.
در طول درمان، پزشکان باید عوامل خطر را برای مضرات مرتبط با اوپیوئیدها ارزیابی کنند. آنها باید استراتژی‌های مختلف برنامه‌های درمانی را برای کاهش خطر با هم در نظر گرفته و اعمال کنند، مثلا اگر عواملی وجود دارند که خطر مصرف بیش از اندازه را از اوپیوئیدها افزایش می‌دهند، مانند سابقه مصرف بیش از اندازه، سابقه اختلالات استفاده از مواد مخدر یا دوزهای بالاتر اوپیوئیدی (معادل ۵۰ میلی‌گرم مروفین در روز یا بیشتر) در فرد وجود دارد، پیشنهاد نالوکسان را به بیمار در نظر داشته باشند.
پزشک باید سوابق بیمار را بررسی کرده و از نظر اینکه آیا بیمار دوزهای بالایی از اوپیوئید مصرف می‌کند یا تحت درمان با ترکیب خطرناکی از داروها است که آنها را درمعرض خطر بیشتر اووردوز دارو قرار می‌دهد، ارزیابی‌های خود را انجام دهد.
اگر اوپیوئیدهای تجویزی برای دردهای مزمن استفاده می‌شوند، پزشکان باید بیمار را با تست‌های اوپیوئید در ادرار، پیش از آغاز درمان، بررسی کنند. همچنین حداقل سالانه این تست‌ها را به کار گیرند تا وضعیت بیمار از نظر داروهای تجویز شده، همچنین دیگر داروهای تجویزی کنترل شده و داروهای غیرمجاز مشخص شود.
پزشکان باید از تجویز همزمان داروهای ضد درد اوپیوئیدی و بنزودیازپین‌ها، تا جایی که امکان دارد، اجتناب کنند.
پزشکان باید درمان‌های مبتنی بر شواهد (اغلب درمان دارویی با بوپرنورفین یا متادون در ترکیب با درمان‌های رفتاری) را برای بیمارانی که دچار اختلال استفاده از اوپیوئیدها هستند، پیشنهاد کرده یا به کار گیرند.
