تایید یک انسولین استنشاقی-Afrezza
سازمان غذا و داروی آمریکا نوعی انسولین نوترکیب انسانی استنشاقی، سریع‌الاثر و با فرمولاسیون پودر خشک را با نام Afrezza–Mannkind ساخت Sanofi، برای درمان بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع ۱ یا ۲ مورد تایید قرار داد. این دارو در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، باید در ترکیب با انسولین طولانی‌اثر تجویز شود. نوع دیگری از انسولین استنشاقی و سریع‌الاثر با نام Exubera در سال ۲۰۰۶ برای همین منظور مورد تائید قرار گرفته بود، اما سال بعد از بازار دارویی خارج شد.
انسولین‌های سریع‌الاثر
آنالوگ‌های انسولین سریع‌الاثر شروع اثر سریع‌تر و دوره اثر کوتاه‌تری نسبت به انسولین رگولار دارند و بلافاصله قبل از شروع غذا، همزمان با شروع غذا یا بلافاصله پس از اتمام غذا مصرف می‌شوند. علاوه بر راحت بودن این انسولین‌ها، به‌نظر می‌رسد نسبت به انسولین رگولار در کاهش HbA1c کمی موثرتر بوده و هیپوگلیسمی کمتری ایجاد می‌کند. در حال حاضرف ۳ نوع آنالوگ انسولین سریع‌الاثر در دسترس قرار دارند: انسولین آسپارت (Novolog)، انسولین گلولیزین (Apidra) و انسولین لیسپرو (Humalog). همه این نوع انسولین‌ها که برای استفاده در درمان دیابت نوع ۱ و ۲ تایید شده‌اند، چه به صورت زیرپوستی، پمپ انسولین یا تزریق وریدی تجویز می‌شوند.
فارماکوکینتیک
در یک مطالعه منتشر نشده که در ۱۲ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ انجام شد، ۸ واحد Afrezza با دوز مشابه انسولین لیسپرو مقایسه شد. غلظت سرمی در مصرف کنندگان Afrezza سریع‌تر به حد بالایی خود می‌رسد، اما شروع اثر در هر دو دارو، یکسان بود. حداکثر اثر Afrezza حدود ۵۰ دقیقه پس از تجویز و حداکثر اثر انسولین لیسپرو حدود ۱۲۰ دقیقه پس از تزریق آن دیده شد. انسولین استنشاقی دوره عملکرد کوتاه‌تر از انسولین لیسپرو داشت (۳ ساعت در مقابل ۴ ساعت).
مطالعات بالینی
تایید Afrezza براساس نتایج دو مطالعه بالینی منتشر نشده انجام شده است. در کارآزمایی نخست، ۳۴۴ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ کنترل نشده به دو گروه دریافت انسولین استنشاقی یا تزریق زیرپوستی انسولین آسپارت، هر دو در ترکیب با انسولین پایه، در زمان مصرف غذا تقسیم شدند. پس از ۲۴ هفته، میانگین کاهش HbA1c در دو گروه تفاوت معنی‌داری با هم نداشتند. درصد بیمارانی که در گروه انسولین آسپارت به HbA1c کمتر یا مساوی ۷ درصد رسیدند، ۱/۲۷ درصد و در گروه انسولین استنشاقی، ۸/۱۳ درصد گزارش شد.
در مطالعه دوم، ۴۷۹ فرد بزرگسال با دیابت نوع ۲ که علیرغم درمان با متفورمین تنها یا ۲ یا بیشتر از دیگر داروهای آنتی‌دیابتیک، به کنترل کافی نرسیده بودند، مورد ارزیابی قرار گرفتند. بیماران به‌طور تصادفی به دو گروه انسولین استنشاقی و پلاسبو تقسیم شدند. پس از ۲۴ هفته، بیماران گروه انسولین استنشاقی در مقایسه با گروه کنترل، کاهش قابل‌توجهی را در میزان HbA1c خود نشان دادند. همچنین، درصد افرادی که در گروه انسولین استنشاقی به HbA1c کمتر یا مساوی ۷ رسیده بودند، ۲/۳۲ درصد و ۳/۱۵ درصد در گروه پلاسبو بود.
در یک مطالعه ۵۲ هفته‌ای با حضور ۶۷۷ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ که علیرغم انسولین درمانی با یا بدون داروهای آنتی‌دیابتیک به کنترل مناسبی در سطح قند خون خود نرسیده بودند، به‌طور تصادفی به دو گروه دریافت کننده انسولین استنشاقی همراه با انسولین گلارژین در زمان خواب یا دو بار در روز انسولین biaspart (نوعی انسولین از پیش مخلوط شده زیرپوستی که حاوی ۷۰ درصد سوسپانسیون پروتامین انسولین آسپارت (مشابه با انسولین NPH) و ۳۰ درصد انسولین آسپارت است) تقسیم شدند. میانگین کاهش HbA1c در گروه انسولین استنشاقی نسبت به گروه مقابل برتری خاصی نداشت. در شماره آینده، عوارض جانبی، نحوه تجویز و نتیجه‌گیری کلی در مورد این دارو از نظر خواهد گذشت.
