کهیر مزمن القایی و درمان جدید
نتایج یک مرور نظام‌مند جدید که بوسیله محققان آلمانی دانشگاه برلین انجام شده، حاکی از آن است که آنتی‌بادی مونوکلونال آنتی‌‌ایمونوگلوبولین E نوترکیب با نام اومالیزوماب omalizumab، مزایای قابل توجهی در درمان فرم‌های مختلف کهیر مزمن القایی chronic inducible urticarial یا CIndU داشته است.
نویسنده ارشد این مطالعه معتقد است: «اومالیزوماب به عنوان درمان برای تقریبا همه فرم‌های کهیر مزمن القایی استفاده شده و بیماران مبتلا به این وضعیت، از آن منفعت‌های زیادی برده‌اند و نرخ پاسخ درمانی هم به آن، بالا بوده است.»
این یافته‌ها پیشنهاد می‌کنند که اومالیزوماب می‌تواند در نقش یک درمان موثر برای بیماران مبتلا به کهیر مزمن القایی عمل کند که به درمان‌های استاندارد پاسخ مناسب نمی‌دهند و اومالیزوماب درمان موثر برای این دسته از بیماران خواهد بود.»
اومالیزوماب در سال ۲۰۱۴ توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تائیدیه خود را برای درمان کهیر مزمن ایدیوپاتیک یا خودبه‌خودی، برای بیماران ۱۲ سال و بالاتر که علایم بیماری آنها با درما H1 – آنتی‌هیستامین بهبود نمی‌یابند، دریافت کرد. البته این دارو برای درمان کهیر مزمن القایی که دربرگیرنده زیرگروه‌های متعددی است، از جمله کهیر سولار، کهیر سرد، درموگرافیسم علامتدار و دیگر موارد، که بوسیله عوامل خارجی مسئول تحریک می‌شوند، هنوز تائید نشده است. گزینه‌های درمانی برای درمان کهیر مزمن القایی، شامل دوزهای استاندارد یا بالاتر از استاندارد آنتی‌هیستامین‌ها است، اما بسیاری از بیماران با درمان آنتی‌هیستامینی به محافظت کامل دست نمی‌یابند.
محققان در این مطالعه متذکر می‌شوند که بعضی گروه‌های تحقیقاتی استفاده از این دارو را برای درمان بیماران مبتلا به کهیر مزمن القایی که علایم آنها با درمان‌های رایج به خوبی کنترل نمی‌شوند، توصیه کرده‌اند.
نویسندگان در این مطالعه با بررسی منابع و شواهد موجود در مورد اثربخشی و ایمنی اومالیزوماب در درمان زیرگروه‌های مختلف کهیر مزمن القایی ، ۳ مطالعه کوچک فاز ۲ (ازجمله یک کارآزمایی تصادفی شده از دارو در مقابل پلاسبو در بیماران مبتلا به درموگرافیسم علامتدار و دیگری در بیماران مبتلا به کهیر سرد) را، همچنین ۴۰ مطالعه دیگر case series، و آنالیزهای گذشته‌نگر را پیدا کردند. بهترین شواهد حاکی از مزیت اومالیزوماب در درمان درموگرافیسم علامتدار (شایع‌ترین فرم کهیر مزمن القایی)، کهیر سرد، و کعیر سولار است. محققان می‌گویند: «استفاده‌های مختلف از اومالیزوماب بین زیرگروه‌های مختلف کهیر مزمن القایی به کار گرفته شده‌اند، و بیشترین تاثیر آن در کهیر سرد (پاسخ کامل/ نسبی در ۴۱ بیمار از ۵۱ بیمار)، درموگرافیسم علامتدار (پاسخ کامل/ نسبی در ۳۸ بیمار از ۵۴ بیمار)، و کهیر سولار (پاسخ کامل/ نسبی در ۲۸ بیمار از ۳۶ بیمار)، دیده شده است.» از سوی دیگر، سطح پاسخ‌دهنده‌های کامل در بیماران مبتلا به کهیر سرد گزارش شد.
محققان هیچ شواهدی یا شواهد کمی در رابطه با اومالیزوماب و آنژیوادم ویبراتوری، کهیر آکواژنیک یا کهیر تماسی به دست آورده‌اند.
این مطالعه مروری، از شروع سریع فعالیت اومالیزوماب در کهیر مزمن القایی حمایت کرده است. با این وجود، محققان متذکر می‌شوند که زمان پاسخدهی بیماران به درمان متفاوت است و خصوصیات آینده عوامل پیش‌بینی کننده ممکن است به پروگنوز بهتر و درمان گروه‌های مختلف بیماران بی‌انجامد.
