توصیه‌هایی برای مدیریت آکنه
آکادمی درماتولوژی آمریکا منتشر کرد
آکنه، یک بیماری شایع پوستی است که خصوصا، نوجوانان و بزرگسالان جوان را درگیر می‌کند. تا ۸۵ درصد نوجوانان با این مشکل روبه‌رو می‌شوند اما در هر سنی می‌تواند دیده شود. شیوع آن در زنان تا ۱۲ درصد می‌رسد. آکنه یک بیماری التهابی چندعاملی است که فولیکول‌های پیلوسباسه پوست را تحت تاثیر قرار می‌دهد. عوامل پاتوژنیک کلیدی که نقش مهمی در پیشرفت آکنه دارند، عبارتند از هیپرکراتینزه شدن فولیکولار، کلونیزاسیون میکروبی با Propionibacterium acnes، تولید سبوم و مکانیسم‌های پیچیده التهابی ایمنی ذاتی و اکتسابی. مطالعات مختلف، عوامل دیگری را هم در ایجاد این وضعیت دخیل می‌دانند، مانند مکانیسم‌های تنظیمی نورواندوکرین، رژیم غذایی، و عوامل ژنتیکی و غیرژنتیکی.
درمان‌های موضعی
درمان‌های موضعی که برای این وضعیت در دسترس هستند، چه به صورت تجویزی و چه بدون نیاز به نسخه پزشک، عبارتند از:
– داروهای رتینوئید و شبیه رتینوئید
– بنزوئیل پروکساید
– آنتی‌بیوتیک‌های موضعی
– سالیسیلیک/آزلائیک اسید
– سولفور و رزورسینول
– آلومینیوم کلراید
– زینک
– ترکیبی از عوامل موضعی
بنزوئیل پروکساید و/یا ترکیب با اریترومایسین یا کلیندامایسین در درمان آکنه اثربخش هستند و به عنوان مونوتراپی برای آکنه خفیف، یا در ترکیب با یک رتینوئید موضعی یا درمان سیستمیک آنتی‌بیوتیک برای آکنه متوسط تا شدید توصیه می‌شود. بنزوئیل پروکساید در پیشگیری از مقاومت باکتریایی موثر است و برای بیمارانی که روی درمان آنتی‌بیوتیکی موضعی یا سیستمیک قرار دارند، توصیه می‌شود. آنتی‌بیوتیک‌های موضعی (مانند اریترومایسین یا کلیندامایسین) در درمان آکنه مفید هستند، اما به عنوان مونوتراپی توصیه نمی‌شوند، زیرا خطر مقاومت باکتریایی دارند. رتینوئیدهای موضعی در پیشرفت و نگهداری آکنه موثر هستند و به عنوان مونوتراپی برای آکنه کومدونی اولیه یا در ترکیب با آنتی‌میکروبیال‌های موضعی یا خوراکی در بیماران مبتلا به ضایعات التهابی ترکیبی یا اولیه آکنه اثر خود را نشان داده‌اند. به کار بردن عوامل موضعی چندگانه که جنبه‌های مختلف پاتوژنز آکنه را تحت تاثیر قرار دهند، می‌تواند موثر و مفید باشد. درمان ترکیبی باید در اغلب بیماران مبتلا به آکنه به کار گرفته شود. آداپالن موضعی، ترتینوئین و بنزوئیل پروکساید می‌توانند به‌طور ایمنی در مدیریت آکنه پیش از دوران نوجوانی در کودکان تجویز شوند. Azelaic acid یک درمان مفید افزودنی برای آکنه است و در درمان دیس‌پیگمانتاسیون پس از التهاب استفاده می‌شود. ژل موضعی داپسون ۵ درصد برای آکنه التهابی، خصوصا در زنان بزرگسال، توصیه می‌شود. در حال حاضر، شواهد اندکی برای حمایت از تجویز سولفور، نیکوتینامید، رزورسینول، سدیم سولفاستامید، آلومینیوم کلراید و زینک در درمان آکنه وجود دارد.
آنتی‌بیوتیک‌های موضعی
– تتراسیکلین‌ها: داکسی‌سیکلین و ماینوسیکلین
– ماکرولیدها: اریترومایسین و آزیترومایسین
– کلیندامایسین
– تریمتوپریم (با یا بدون سولفامتوکسازول)
– آمپی‌سیلین/ آموکسی‌سیلین
آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک در مدیریت آکنه متوسط تا شدید و فرم‌های التهابی آکنه که به درمان‌های موضعی مقاومت نشان می‌دهند، به کار می‌روند. داکسی‌سیکلین و ماینوسیکلین از تتراسیکلین اثربخش‌تر هستند، اما بر یکدیگر برتری ندارند. هرچند اریترومایسین و آزیترومایسین خوراکی در درمان آکنه مفید هستند، استفاده از آنها باید محدود شود به افرادی که نمی‌توانند تتراسیکلین‌ها را تحمل کنند (مانند زنان باردار یا کودکان زیر ۸ سال سن). تجویز اریترومایسین باید محدود باشد، زیرا خطر مقاومت باکتریایی را زیاد می‌کند. استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک، به غیر از تتراسیکلین‌ها و ماکرولیدها، توصیه نمی‌شوند، زیرا داده‌های کمی برای استفاده آنها در آکنه وجود دارد. تجویز تریمتوپریم-سولفامتوکسازول باید محدود به بیمارانی باشد که نمی‌توانند تتراسیکلین‌ها را تحمل کنند یا در درمان بیماران مقاوم جایی ندارند. تجویز آنتی‌بیوتیک سیستمیک باید در کوتاه‌ترین زمان ممکن، اغلب ۳ ماه، تجویز شوند تا پیشرفت مقاومت باکتریایی را به حداقل برسانند. مونوتراپی با آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک توصیه نمی‌شوند. درمان موضعی همزمان با بنزوئیل پروکساید و/یا یک رتینوئید باید با آنتی‌بیوتیک‌های سیستمیک صورت گیرد، همچنین برای نگهداشت پس از کامل شدن درمان آنتی‌بیوتیک سیستمیک.
عوامل هورمونی
– داروهای کنتراسپتیو
– اسپیرونولاکتون
– آنتی‌آندورژن‌ها
– کورتیکواستروئیدهای خوراکی
کنتراسپتیوهای خوراکی ترکیبی حاوی استروژن در درمان آکنه موثر هستند و در درمان آکنه التهابی در زنان توصیه می‌شوند. اسپیرونولاکتون در درمان آکنه در بعضی از زنان اثربخش هستند. درمان خوراکی کورتیکواستروئیدها، همزمان با آغاز درمان استاندارد آکنه، می‌تواند مزایای موقتی در بیمارانی داشته باشد که مبتلا به آکنه التهابی شدید هستند. در بیمارانی که مبتلا به هیپرآندروژنمی آدرنال هستند، تجویز کورتیکواستروئیدهای خوراکی با دوز کم در درمان آکنه توصیه می‌شوند.
ایزوترتینوئین
ایزوترتینوئین برای درمان آکنه ندولار شدید توصیه می‌شود.
ایزوترتینوئین خوراکی برای درمان آکنه متوسط که به درمان مقاوم است یا برای مدیریت آکنه که اسکار فیزیکی و/یا دیسترس روانی برجای می‌گذارد، مناسب است. ایزوترتینوئین با دوز کم می‌تواند کمک اثربخشی برای درمان آکنه و کاهش فرکانس و شدت عوارض جانبی مرتبط با درمان باشد. دوز متوسط از ایزوترتینوئین توصیه نمی‌شود.
پایش روتین تست‌های عملکرد کبدی، کلسترول سرم و تری‌گلیسیریدها در ابتدای درمان و تکرار آنها تا پاسخ به درمان توصیه می‌شود. پایش شمارش کامل سلول‌های خونی توصیه نمی‌شود.
همه بیماران درمان شده با ایزوترتینوئین باید به برنامه مدیریت خطر iPLEDGE پایبند باشند. پزشکان باید همه بیماران خود را برای هر نوعی از اندیکاسیون IBD و علایم افسردگی تحت نظر داشته باشند و به بیماران در مورد خطرات بالقوه مرتبط با ایزوترتینوئین آموزش دهند.
درمان‌های متفرقه/مدالیتی‌های فیزیکی
– استروئیدهای داخل ضایعه
– Chemical peels
– برداشت کومدون
– لیزر و درمان فوتودینامیک
شواهد اندکی وجود دارند که استفاده و مزایای مدالیتی‌های فیزیکال را برای درمان روتین آکنه توصیه کنند، مانند لیزر رنگی پالسی، پیلینگ با گلیکولیک اسید و پیلینگ با سالیسیلیک اسید. تزریق کورتیکواستروئید به داخل ضایعه در درمان ندول‌های فردی آکنه اثربخش هستند.
منبع: https://www.aad.org/practicecenter/quality/clinical-guidelines/acne
