فیبریلاسیون دهلیزی گایدلاین قلب

admin ۲۲ آذر ۱۳۹۹

۰ 605 مطالعه این مطلب 2 دقیقه زمان میبرد

انجمن قلب و عروق اروپا و انجمن جراحی کاردیوتوراسیک اروپا در بیانیه مشترکی، دستورالعمل‌های خود را در زمینه مدیریت بالینی

فیبریلاسیون دهلیزی (AF) منتشر کردند که در زیر نگاهی داریم به برترین‌های آنها.

تشخیص فیبریلاسیون دهلیزی

تشخیص AF نیاز به تأیید با الکتروکاردیوگرام ۱۲ لیدی مرسوم یا نوار ریتم دارد که AF را حداقل ۳۰ ثانیه نشان می‌دهد.

در بیماران مبتلا به AF، محاسبه نمره CHA2DS2-VASc (نارسایی احتقانی قلبی، هیپرتانسیون، سن ۷۵ سال و بالاتر، دیابت،

استروک، بیماری عروقی، سن ۶۵ تا ۷۴ سال، زن یا مرد بودن) برای ارزیابی خطر ترومبوآمبولی توصیه می‌شود.

داروهای ضد-انعقاد خوراکی برای پیشگیری از حوادث ترومبوآمبولیک در بیماران مبتلا به AF که فاکتورهای خطر سکته مغزی دارند،

توصیه می‌شود.

داروهای ضد-انعقاد خوراکی آنتاگونیست غیر ویتامین-کا (NOAC) نسبت به آنتاگونیست‌های ویتامین K برای بیماران واجد شرایط

درمان با NOAC مبتلا به AF ترجیح داده می‌شود.

برای شناسایی عوامل خطر بروز خونریزی در بیماران مبتلا به AF، یک نمره ارزیابی خطر رسمی ساختارمند، مانند HAS-BLED (فشار

خون بالا، عملکرد غیرطبیعی کلیه/کبد، سکته مغزی، سابقه خونریزی یا استعداد به آن، نسبت بین‌المللی نرمال شده ناپایدار، افراد

مسن [بیشتر از ۶۵ سال)]، داروها/الکل به طور همزمان) امتیاز مفیدی است.

برای بیمارانی که در معرض خطر خونریزی قرار دارند، باید فاکتورهای خطر قابل اصلاح را مدنظر قرار داد و برای پیگیری‌های مکرر

بالینی برنامه‌ریزی کرد.

– کنترل تعداد ضربان قلب غالبا برای کاهش نشانه‌های مربوط به AF کافی است. اندیکاسیون اصلی کنترل ریتم با کاردیورژن، داروهای

ضدآریتمی (AADs)، و/یا catheter ablation، کاهش نشانه‌های مرتبط با AF و بهبود کیفیت زندگی است.

عواملی که باید در تصمیم‌گیری برای شروع درمان طولانی‌مدت AAD در نظر گرفته شوند، عبارتند از بار نشانه‌ها، واکنش‌های جانبی

احتمالی دارویی، به ویژه پاروآریتمی ناشی از دارو یا عوارض جانبی خارج قلبی، و ترجیحات بیمار.

catheter ablation یک جایگزین کاملا ثابت شده، ایمن و برتر برای درمان AAD به منظور حفظ ریتم سینوسی، همچنین کاهش

نشانه‌ها است.

اگرچه catheter ablation نشان نداده که مورتالیتی کل یا خطر استروک را در بیماران مبتلا به AF که کسر جهشی طبیعی بطن چپ

دارند، کاهش می‌دهد، باعث برگشت اختلال عملکرد بطن چپ در اغلب بیماران مبتلا به AF و کاردیومیوپاتی ناشی از تاکی‌کاردی

می‌شود.

برای بیماران دارای اضافه وزن و چاقی مبتلا به AF، کاهش وزن علاوه بر اصلاح فاکتورهای خطر و پیشگیری از عوامل محرک AF، برای

بهبود کنترل ریتم توصیه می‌شود.

در بیماران مبتلا به AF که تحت مداخله کرونر از راه پوست (PCI) بدون عارضه برای سندرم حاد کرونر قرار می‌گیرند، قطع زودهنگام

درمان با آسپرین و شروع درمان دوگانه آنتی‌ترومبوتیک با داروی ضد-انعقاد خوراکی و یک مهار کننده P2Y12 توصیه می‌شود.

بیماران مبتلا به اپیزودهای با ضربان بالای دهلیزی (AHRE)، برای تشخیص پیشرفت به سمت AF بالینی و تغییرات در خطر وقایع

ترومبوآمبولیک، مانند افزایش در نمره CHA2DS2-VASc آنها، به نظارت منظم نیاز دارند.

درمان ضد-انعقادی خوراکی گزینه مناسبی برای بیمارانی است که AHRE طولانی‌تر (به خصوص بیشتر از ۲۴ ساعت) و نمره

CHA2DS2-VASc بالا دارند.

برچسب ها

در حافظه کپی شد