بررسی نقش انتگرین α۵β۱ بهعنوان هدف درمانی جدید در فشار خون شریانی ریوی (PAH)

زمینه:
فشار خون شریانی ریوی (PAH) با بازسازی عروق کوچک ریوی و افزایش تدریجی مقاومت عروقی ریوی که در نهایت منجر به نارسایی بطن راست میشود، شناخته میشود. با وجود تأیید چندین دارو برای درمان PAH، نرخ مرگومیر همچنان بالاست.
شواهد فزاینده نشاندهنده عملکرد پاتولوژیک انتگرینها در بازسازی عروق هستند، و بهعنوان اهداف دارویی جدید مورد توجه قرار گرفتهاند. با این حال، نقش آنها در PAH تاکنون بهطور کامل بررسی نشده است.
روشها:
بیان انتگرین α۵β۱، که به توالی RGD (آرژینین-گلیسین-آسپارتیک اسید) متصل میشود، در شریانهای ریوی (PA)، سلولهای عضلات صاف PA و سلولهای اندوتلیال PA بیماران مبتلا به PAH و گروه کنترل با استفاده از روشهای نانو استرینگ، ایمونوبلاتینگ و آنالیز Mesoscale Discovery بررسی شد. برای شناسایی شبکههای ژنی تنظیمشده توسط مهار α۵β۱ در سلولهای عضلات صاف PAH از توالییابی RNA استفاده شد.
اثربخشی درمانی مهار α۵β۱ با استفاده از یک مهارکننده کوچک مولکولی جدید و آنتیبادیهای خنثیکننده انتخابی در مدلهای موش سوجن/هایپوکسی و مونوسروتالین ارزیابی شد. این یافتهها توسط یک سازمان پژوهشی خارجی تأیید شد. مقایسههایی با درمانهای استاندارد (مانند ماکیتنتان، تادالافیل) و داروی سوتاترسپت انجام شد و اثربخشی با استفاده از ارزیابیهای اکوکاردیوگرافیک، همودینامیکی و هیستوپاتولوژیک اندازهگیری شد. همچنین مطالعات خارج از بدن (ex vivo) با استفاده از برشهای دقیق ریه انسان برای بررسی اثر مهار α۵β۱ در بازسازی عروق ریوی پیشرفته انجام شد.
نتایج:
انتگرین α۵β۱ در سلولهای اندوتلیال و عضلات صاف شریان ریوی بیماران PAH و مدلهای حیوانی بازسازیشده بیشبیان داشت. مهار α۵β۱ یا حذف زیرواحد α۵ باعث کاهش شبکههای ژنی تنظیمشده توسط FOXM1 (پروتئین جعبه سر روباهی M1) شد که به نقص در تقسیم سلولی و مهار فنوتیپ تکثیر و مقاومت به آپوپتوز در سلولهای PAH منجر شد.
ما نشان دادیم که مهار انتگرین α۵β۱ بهصورت ایمن بازسازی عروق ریوی را کاهش میدهد، همودینامیک و عملکرد بطن راست را بهبود میبخشد، و از نظر اثربخشی با درمانهای استاندارد یا سوتاترسپت مطابقت داشته یا حتی بهتر عمل کرده است. مطالعات خارج از بدن نیز تأیید کردند که این مهار میتواند بازسازی پیشرفته عروق را در ریه انسان معکوس کند.
نتیجهگیری:
این یافتهها نشان میدهد که انتگرین α۵β۱ یکی از عوامل اصلی در پاتوفیزیولوژی PAH است و پیشنهاد میشود که مهار آن بهعنوان یک استراتژی درمانی جدید، ایمن و مؤثر برای PAH مورد توجه قرار گیرد.