بعضی داروهای قدیمی همچنان موثر هستند
دود از کنده برمی‌خیزد
هرچند امروزه توجه ویژه‌ای به جدیدترین و گران‌قیمت‌ترین داروهای پرفروش می‌شود، بیایید تا داروهای قدیمی را که از گذشته برای پیشگیری و درمان طیفی از بیماری‌ها استفاده می‌شده، فراموش نکنیم. در این مطلب، به چند دارو اشاره می‌شود که در سال ۲۰۱۸ همچنان روی نسخه‌های پزشکان خودنمایی می‌کنند.
آنتی‌بیوتیک‌ها
ایزونیازید: این دارو نخستین بار در سال ۱۹۱۲ سنتز و فعالیت آن علیه توبرکلوزیس در سال ۱۹۴۵ شناخته شد. بیش از ۱۰۰ سال پس از آن، و علیرغم رشد مقاومت‌های دارویی، ایزونیازید همچنان یک جزء استاندارد رژیم‌های درمانی چنددارویی، برای بیماری ریوی و خارج ریوی محسوب می‌شود، هرچند باید انجام تست‌های حساسیت برای بیمارانی که قبلا درمان شده‌اند، انجام شود.
پنی‌سیلین: این داروی کلیدی در سال ۱۹۲۸ کشف شد، اما از دهه ۱۹۴۰ تجویز آن به عنوان آنتی‌بیوتیک آغاز شد. در حال حاضر، پنی‌سیلین هنوز علیه بسیاری از میکروب‌‌ها فعالیت نشان می‌دهد و به عنوان درمان خط اول در فارنژیت ناشی از استرپ بتا-همولیتیک گروه A به حساب می‌آید. هر چند مقاومت پنوموکوکال به پنی‌سیلین براساس مناطق مختلف اساسا متفاوت است، تا به امروز، هیچ گزارشی از مقاومت استرپ بتا-همولیتیک گروه A به پنی‌سیلین گزارش نشده است. در حقیقت، نگرانی عمده در این زمینه، تشخیص بیش از اندازه آلرژی به پنی‌سیلین، خصوصا در کودکان است.
در این گروه آنتی‌بیوتیکی، داروهای گروه تتراسیکلین‌ها و سولفامیدها هم جای گرفته‌اند که هنوز هم ارزش تجویز دارند.
داروهای قلبی‌عروقی
آسپیرین: این دارو از سال ۱۸۹۹ برای تسکین درد راهی بازار دارویی شده است. هرچند داروهای بسیار زیاد دیگری جایگزین آن برای کنترل درد ساده شده، هنوز هم تجویز آن در بعضی موارد گزینه قابل قبولی است. این دارو در پیشگیری از درد هم نقش ویژه‌ای دارد. یک مطالعه مرور سیستماتیک اخیرا دریافته که مصرف منظم آن فرکانس میگرن را کاهش می‌دهد. امروزه این دارو اساسا به خاطر ویژگی‌های آنتی‌ترومبوتیک، در بیماری‌های قلبی‌عروقی استفاده می‌شود، مانند انفارکتوس میوکارد اولیه، مدیریت و پیشگیری از MI و استروک. امروزه شواهد رو به افزایشی نشان می‌دهد که مصرف منظم این دارو در پیشگیری از نرخ سرطان کولورکتال مفید است. به عبارت دیگر، در گایدلاین‌های کارگروه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده در سال ۲۰۱۶، توصیه شده از آسپیرین برای پیشگیری اولیه از بیماری قلبی‌عروقی و سرطان کولورکتال در بعضی از بزرگسالان ۵۰ سال و بالاتر استفاده شود.
دیگوکسین: این دارو که از گیاه foxglove plant به دست می‌آید، به دلیل پنجره باریک درمانی، با ترس و لرز توسط پزشکان استفاده می‌شود. البته گزارش‌هایی که از سمیت با این دارو منتشر می‌شود، کم نیستند و ایمنی آن برای فیبریلاسیون دهلیزی و نارسایی قلبی نیز با سوال روبه‌رو شده است. اثربخشی آن برای فیبریلاسیون دهلیزی حداقل است و به‌طور قابل توجهی ضربان قلب اکسرشنال را کاهش نمی‌دهد. در سال ۲۰۱۷، این دارو در گایدلاین‌ها جایگاهی برای مدیریت نارسایی قلبی پیدا نکرده است. ۳) نیتروگلیسیرین‌ها: این دسته از داروها نخستین بار در سال ۱۸۶۷ برای درمان آنژین مورد استفاده قرار گرفت و از آن زمان، داروی اولیه‌ای است که هم برای آنژین حاد و هم پروفیلاکسی از آن استفاده می‌شود. در همراهی با دو داروی قدیمی رایج، مورفین و آسپیرین، نیتروگلیسیرین یک جزء اصلی در مدیریت اولیه سندرم کرونری حاد محسوب می‌شود. این دارو در القای هیپوتانسیون جراحی نیز نقش مهمی بر عهده دارد.
محققان به دنبال یافتن موارد استفاده جدید برای نیتروگلیسیرین هستند، خصوصا فرم موضعی آن. یکی از کاربردهای جالب آن، تجویز در درمان اپی‌کندیلیت لترال است. دیگر مطالعات اخیر در مورد نیتروگلیسیرین ترانس‌درمال به این نتیجه رسیده که در تسکین درد برای بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتیک موثر است. به دلیل اثر وازواکتیو آن، نیتروگلیسیرین به عنوان یک درمان کمکی بالقوه در کنار داروهای ضدسرطان، به منظور بهبود نفوذ در تومورها، مورد بررسی قرار دارد.
اسپیرونولاکتون، دیورتیک‌های غیرلوپ، و وارفارین نیز از داروهایی هستند که همچنان ارزش خود را حفظ کرده‌اند.
داروهای ضددیابت و اختلالات اندوکرین
انسولین: این عامل دارویی نخستین بار در سال ۱۸۶۹ شناسایی و در دهه ۱۹۲۰ در انسان به کار گرفته شد تا درمانی باشد بر درد دیابت. فرمولاسیون‌های جدید بسیاری از آن در دسترس است، از جمله سریع‌الاثر (آسپارت، لیسپرو و glulisine)، فوق سریع‌الاثر (Fiasp)، طولانی‌اثر (دتمیر، گلارژین و degludec). ترکیب انسولین‌های طولانی‌اثر با آگونیست‌های۱- GLP تائید شده‌اند. اخیرا، محصول استنشاقی (Afrezza) از آن وارد بازار دارویی شده است. آنالوگ‌های انسولین جایگزین انسولین‌های انسانی قدیمی شده، هرچند قیمت بالای آنها موجب بروز نگرانی شده است.
متفورمین، پروپیل‌تیواوراسیل و کورتیکواستروئیدها نیز در این رده‌بندی قرار دارند.
داروهای مسکن
استامینوفن، مورفین و نالوکسان در این گروه قرار دارند.
عوامل روماتولوژیک
آلوپورینول و کلشی‌سین را می‌توان از داروهای باارزشی دانست که هنوز هم تجویز می‌شوند.
داروهای نورولوژیک و سایکوتراپی
ارگوتامین و لیتیوم، همچنان مانند قبل، در نسخه‌های نورولوژیک و سایکوتراپی دیده خواهند شد.
