صد و چهل و سومین نشست علمی سالانه انجمن نورولوژی آمریکا در ۲۱ تا ۲۳ اکتبر ۲۰۱۸ در آتلانتا برگزار شد. آنچه در زیر می‌آید، نگاهی است به برترین نتایج کارآزمایی‌ها که در این کنگره مهم و معتبر ارایه شده‌اند.
افزایش خطر استروک پس از سه ماه، نه یک ماه
تحقیقات جدید نشان می‌دهد خطر ابتلا به سکته مغزی ایسکمیک پس از انفارکتوس میوکارد (MI) تا ۳ ماه پس از حادثه اولیه به‌طور قابل‌توجهی افزایش می‌یابد – به عبارت دیگر، خیلی طولانی‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد – یعنی خطر افزایش‌یافته ۱ ماهه. اگر چه تصور می‌شد MI فاکتور خطر برای سکته مغزی فقط برای مدت ۱ ماه است، محققان دریافته‌اند که خطر سکته مغزی به مدت حداقل ۳ ماه ادامه دارد، به این معنی که بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد در معرض خطر بسیار طولانی‌مدت سکته مغزی هستند.
محققان در این مطالعه ۱،۷۴۶،۴۷۶ فرد واجد شرایط را در سن ۶۶ سالگی و بیشتر شناسایی کردند که از آنها اطلاعات مربوط به سکته مغزی حاد و سکته مغزی ایسکمیک موجود بود.
داده‌ها با استفاده از طبقه‌بندی بین المللی بیماری‌ها، نسخه نهم، کدهای اصلاح بالینی حاصل شدند. بیماران مبتلا به سکته مغزی در حین بستری شدن برای MI حاد از مطالعه حذف شدند. از این تعداد، ۴۶،۱۸۲ بیمار به دلیل ابتلا به MI حاد و ۸۰،۴۶۶ بیمار به دلیل سکته ایسکمیک در بیمارستان بستری شدند. پس از تنظیم عوامل خطر که شامل خطر سکته مغزی، دموگرافیک و کوموربیدتی‌های Charlson بود، بیشترین خطر سکته مغزی ایسکمیک در ۴ هفته نخست پس از مرخص شدن از بیمارستان به دلیل MI یافت شد (نسبت خطر (HR): 7/2). با این حال، این خطر در طول هفته‌های ۵ تا ۸ افزایش می‌یابد (نسبت خطر (HR): 0/2) و در طول هفته‌های ۹ تا ۱۲ نیز ادامه داشت (HR: 6/1). در یک آنالیز زیرگروهی از بیماران با MI همراه با بالا رفتن ST در مقابل non-STEMI، هر دو گروه تا ۳ ماه پس از MI در معرض بیشترین خطر سکته مغزی قرار داشتند. این در حالی است که گایدلاین‌های انجمن قلب آمریکا می‌گویند، این خطر فقط تا یک ماه پس از MI در بالاترین میزان خود قرار دارد.
عوامل متعددی، از جمله آسیب به قلب ناشی از MI، ممکن است این خطر گسترده را توضیح دهند. با توجه به نتایج به دست آمده، پزشکان باید از خطر طولانی‌مدت سکته مغزی پس از انفارکتوس میوکارد آگاه باشند؛ و امید می‌رود این نتایج به تغییر سیستم‌های طبقه‌بندی علل سکته مغزی و معیارهای کارآزمایی بالینی بی‌انجامد. این مطالعه نشان می‌دهد که پزشکان ممکن است بخواهند MI را به عنوان یک علت احتمالی سکته مغزی برای مدت طولانی‌تر از آنچه در حال حاضر در نظر گرفته می‌شود، به یاد داشته باشند.
یک توضیح احتمالی برای ارتباط بین MI و سکته مغزی این است که هر دو سهم بسیاری از عوامل خطر مشترک را دارند.
ژن‌درمانی برای بهبود علایم اولیه پارکینسون
ایج اولیه یک مطالعه نشان می‌دهد، ژن‌درمانی که با کمک آدنوویروس انجام می‌شود، پیشرفت قابل‌توجهی در علائم بیماری پارکینسون برای بیمارانی داشته که وضعیت آنها به درمان استاندارد مقاوم بوده است. در این مطالعه، ژن‌درمانی به خوبی تحمل شده و اثرات آن تا ۳۶ ماه حفظ شد. به گفته محققان، ما شاهد ایمنی با این درمان و سیگنال‌های یک مزیت بالینی احتمالی هستیم.
این درمان که VY-AADC01 (محصول Voyager Therapeutics) نامیده می‌شود، به طور مستقیم به پوتامن تزریق می‌شود. که VY-AADC01 باعث انتقال DNA می‌شود که آنزیم AADC را رمزگذاری می‌کند. تصور می‌شود این آنزیم در تبدیل لوودوپا به دوپامین نقش مهمی ایفا می‌کند. سطح این آنزیم در طول زمان در بیماران مبتلا به پارکینسون کاهش می‌یابد.
در واقع، VY-AADC01 ژن را برای AADC رمزگذاری می‌کند. اخیرا مطالعه فاز ۱b درمان مربوط به ۱۵ بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون انجام شده که به رغم درمان بهینه، همچنان دچار نوسانات حرکتی بودند. شرکت‌کنندگان به سه گروه تقسیم شدند که پنج نفر در هر گروه قرار داشتند:
۱) گروه اول تا ۴۵۰ میکرولیتر / پوتامن از VY-AADC01 در غلظت ۸.۳×۱۰۱۱ ژنوم ویروسی در هر میلی‌متر (Vg / mL) دریافت کردند. دوره پیگیری ۳۶ ماه بود.
۲) گروه ۲ با پیگیری ۱۸ ماهه تا ۹۰۰ میکرولیتر / پوتامن در ۸.۳×۱۰۱۱ Vg / ml دریافت کرد.
۳) گروه ۳ تا ۹۰۰ میکرولیتر / پوتامن در اندازه ۲.۶×۱۰۱۲ Vg / ml، با پیگیری ۱۲ ماهه دریافت کرد.
برای اطمینان از پوشش پوتامن، تزریق دو طرفه با عامل کنتراست ام آر آی gadoteridol (با نام Prohance، محصول Bracco Diagnostics) انجام شد. نتایج نشان داد که فعالیت AADC به‌طور میانگین ۷۹ درصد (در گروه ۳) افزایش یافت. این افزایش به شدت با پوشش VY-AADC پوتامن ارتباط داشت. بسیاری از بیماران قادر به کاهش مقدار لوودوپا با هر دوز یا فراوانی دوز مصرفی خود بودند. تزریق‌ها به خوبی تحمل شد و هیچ رویداد جانبی جدی مرتبط با وکتور گزارش نشد. چهار بیمار دچار افزایش دیسکینزی شدند، اگر چه اثر گذرا بود و انتظار آن می‌رفت. یک بیمار دچار دو حادثه جدی ناشی از جراحی (آمبولی ریوی و آریتمی قلبی مرتبط با آن) شد. هر دو رویداد به طور کامل برطرف شد. آمبولی ریه ممکن است به مدت زمان طولانی تزریق جراحی مرتبط باشد.
