کاربرد هموگلوبین A1C در بالین
گایدلاین‌های جدید چه توصیه‌ای دارند؟
کاربرد هموگلوبین A1C در بالین،امروزه، استفاده از تست هموگلوبین A1C به عنوان ابزار تشخیصی برای دیابت ملیتوس پذیرفته شده و گایدلاین‌های مختلف نیز بر آن صحه می‌گذارند و آن را قبول دارند. آنچه در زیر می‌آید، نگاهی است به دستورالعمل‌های گایدلاین‌های مختلف در مورد هموگلوبین A1C.
استانداردهای مراقبت‌های پزشکی دیابت از نظر انجمن دیابت آمریکا ۲۰۱۸
در سال ۲۰۱۸، انجمن دیابت آمریکا گایلاین خود را روزآمد کرده و محدودیت‌های بالقوه‌ای را در مقادیر هموگلوبین A1C اعمال کرد که دلیل آن نیز انواع مختلف هموگلوبین، تداخلات آزمایشی، قومیت، سن و شرایط مرتبط با تغییرات RBC بود، که در همه این موارد ممکن است نیاز باشد از یک فرم جایگزین برای تست‌های تشخیصی گلوکز استفاده شود. در مورد تداخل تست، اختلاف مشخص شده بین A1C اندازه‌گیری شده و غلظت گلوکز پلاسمای مشاهده شده باید محرکی باشد برای تحقیق در مورد حضور انواع هموگلوبین که ممکن است با نتایج آزمایش تداخل ایجاد کرده باشد. در مطالعات genome-wide association انجام شده در سراسر دنیا، تاکنون ۶۰ نوع مختلف ژنتیکی به دست آمده که بر A1C تاثیر می‌گذارد. زمانی که مقادیر هموگلوبین A1C معادل ۵/۶ درصد یا بیشتر باشد (۴۸ میلی‌مول در مول)، براساس تست NGSP-certified تشخیص دیابت گذاشته می‌شود. پره‌دیابت به صورت هموگلوبین A1C بین ۷/۵ درصد تا ۴/۶ درصد تعریف می‌شود. بیماران مبتلا به وضعیت پره‌دیابت باید سالانه تست شوند تا مشخص شود به وضعیت دیابت رسیدهاند یا خیر. تعیین غلظت‌های پلاسمایی گلوکز نسبت به تست A1C برای تشخیص دیابت نوع ۱ در مواردی توصیه می‌شود که علایم واضح هیپرگلیسم وجود دارد و اغلب آنها نیز بیماران پره‌دیبتیک هستند. از سوی دیگر، مقادیر A1C، گلوکز ناشتای پلاسما و گلوکز پلاسمای دو ساعته که در طول تست حمل گلوکز خوراکی اندازه‌گیری می‌شوند در تشخیص دیابت نوع ۲ در بیماران جوان و پیر به یک اندازه مفید هستند.
غلظت‌های گلوکز پلاسما (یا دیگر ارزیابی‌های آلترناتیو گلوکز، مانند فروکتوزامین و آلبومین گلیکه شده) ممکن است نسبت به تست A1C در این بیماران ارجحیت داشته باشد. عوامل مختص بیمار که بر غلظت A1C تاثیر می‌گذارند، نژاد و سن هستند. به طور مثال، آمریکایی‌های آفریقایی در مقایسه با سفیدپوستان غلظت A1C بالاتری برای هر میانگینی از غلظت گلوکز دارند. با توجه به تاثیر سن، تست A1C برای تشخیص دیابت نوع ۱ در کودکان توصیه نمی‌شود. انجمن دیابت آمریکا توصیه می‌کند تست A1C حداقل دو بار در سال برای بیمارانی که به کنترل ثابتی در قند خون خود رسیدهاند، انجام شود. برای بیمارانی به هدف درمانی نرسیده‌اند یا درمان آنها اخیرا تغییر کرده، انجام شود، تست A1C هر سه ماه یک بار انجام شود. این گایدلاین هشدار می‌دهد که تست A1C تغییرات قند یا خطر هیپوگلیسمی را اندازه‌گیری نمی‌کند، هرچند هیپوگلیسمی در میان بیمارانی که مقادیر تست A1C آنها کمتر از ۷ درصد تا ۵/۷ درصد است، کمتر شایع است. انجمن دیابت آمریکا گایدلاین‌هایی را برای آغاز و تشدید درمان براساس غلظت‌های A1C ارایه داده است.
بیانیه مشترک ۲۰۱۸ انجمن اندوکرینولوژیست‌های بالینی آمریکا و کالج غدد درون‌ریز آمریکا (AACE/ACE)
در همان زمانی که انجمن دیابت آمریکا گایدلاین‌های خود را در زمینه مدیریت دیابت ارایه داد، بیانیه مشترک دو انجمن فوق‌الذکر نیز درباره دیابت نوع ۲ منتشر شد. مشابه گایدلاین انجمن دیابت آمریکا، AACE/ACE نیز توصیه می‌کند اهداف A1C براساس سن بیمار، امید به زندگی، بیماری‌های همراه، طول مدت ابتلا به دیابت، خطر هیپوگلیسمی یا پیامدهای جانبی ناشی از هیپوگلیسمی، شخصی‌سازی شود. اگر اهداف شخصی‌سازی شده A1C قابل دستیابی باشند، AACE/ACE مقادیر کمتر از ۵/۶ درصد را به عنوان هدف مطلوب سطح قند خون برای بیمارانی می‌شناسد که اخیرا به دیابت مبتلا شده‌اند و بیماری قلبی‌عروقی قابل توجهی از نظر بالینی ندارند. این گایدلاین همچنین متذکر می‌شود که اهداف بالاتر قند خون (بیش از ۵/۶ درصد) می‌تواند برای بعضی از بیماران مطلوب و قابل قبول باشد. این اهداف برای هر بیماری می‌تواند در طول زمان تغییر کند. در این گایدلاین، الگوریتمی آورده شده که گزینه‌های درمانی را براساس مقدار اولیه A1C معرفی می‌کند.
راهنمای بالینی انجمن پزشکان آمریکا
انجمن پزشکان آمریکا (ACP) راهنمای بالینی خود را در زمینه اهداف A1C برای کنترل قند خون با درمان دارویی برای بزرگسالان غیرباردار مبتلا به دیابت نوع ۲ منتشر کرد. متضادترین دستورالعمل‌های مدیریت دیابت با گزینه‌های بالایی در این راهنما دیده می‌شود. انجمن پزشکان آمریکا ۶ گایدلاین عمل بالینی را که توسط دیگر انجمن‌ها منتشر شده و از A1C برای مدیریت درمان آنتی‌دیابتیک استفاده کرده‌اند، بررسی کرده است. این گروه سپس چهار دستورالعمل را منتشر کرد که در آن عدم تشدید درمانی هیپوگلیسمی برای بزرگسالان غیر باردار مبتلا به T2DM توصیه شده است. انجمن پزشکان آمریکا از این که پزشکان اهداف درمان را براساس خطر در مقایسه با مزایای درمان دارویی، هزینه درمان و هزینه در نظر بگیرند، حمایت می‌کند. این انجمن توصیه می‌کند اهداف گلیسمیک معادل ۷ تا ۸ درصد در اغلب بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ در نظر گرفته شود. در بیمارانی که مقادیر A1C به کمتر از ۵/۶ درصد رسیده، عدم تشدید درمان دارویی توصیه شده است. این آزادی در کنترل قند توسط انجمن حمایت می‌شود، زیرا به اعتقاد اعضای آن، غلظت‌های پائین قند خون لزوما همراه با پیامدهای بهتر بالینی بیماران همراه نبوده، حتی موجب افزایش هزینه‌ها، بار بیمار و عوارض جانبی شده است. در نهایت، انجمن پزشکان آمریکا پزشکان را تشویق می‌کند در بیمارانی که امید به زندگی آنها کمتر از ۱۰ سال است (به دلیل کهولت سن)، ساکن خانه‌های سالمندان هستند، یا بیماری‌های مزمن همراه دارند، به جای رسیدن به اهداف A1C، علایم هیپوگلیسمی را به حداقل برسانند، زیرا در این بیماران مضرات درمان شدید بیشتر از مزایای آن است.
کاربرد هموگلوبین A1C در بالین
