کمبودی که باعث دلیریوم شد

کمبودی که باعث دلیریوم شد
نشریه پزشکان
New Englamd Journal of Medicine: مردی ۲۱ ساله با دلیریوم به بخش اورژانس مراجعه کرد. وی از سه ماه پیش به کاهش اشتها دچار شده و ذکر میکرد که این مساله ناشی از دشواری بلع بوده و مغز وی بر غذا خوردنش نظارت میکند. بیمار همچنین سابقهای از دوبینی، افتادگی پلک، وزوز گوش، تنگی نفس، فراموشی و ضعف عمومی را گزارش میداد. وی از ۶ هفته پیش از مراجعه افسرده شده و از آن زمان ۱۵ کیلوگرم وزن کم کرده بود. او هیچگونه سابقه پزشکی مرتبط، سابقه سوء مصرف مواد و سابقه خانوادگی بیماری خاصی را ذکر نمیکرد. در معاینه، بیمار کاشکسی واضح و وزن ۲/۴۳ کیلوگرم داشت. تکلم بیمار مختل شده بود. فشار خون در حد mmHg 116/174، ضربان قلب ۱۵۳ ضربه در دقیقه، سرعت تنفس ۲۰ بار در دقیقه، دمای بدن ۹/۳۶ درجه سانتیگراد و اشباع اکسیژن در هوای اتاق ۹۷ اندازهگیری شد. پرشدگی مویرگی همراه با تاخیر بود. سوفل سیستولی جهشی در لبه چپ جناق شنیده میشد. مردمکهای بیمار قرینه و دارای واکنش بود، اما بیمار نمیتوانست حرکات را دنبال کند؛ نگاه بیمار ناهماهنگ (disconjugate) بود و پروپتوز داشت. رفلکسهای بیمار طبیعی بود اما قدرت عضلانی در تمام گروههای عضلات به سهپنجم کاهش یافته بود. نوار قلب بیمار تاکیکاردی فوق بطنی با بلوک هدایتی ۲:۱ گره دهلیزی- بطنی را نشان داد (شکل ۱)؛ این وضعیت با تجویز آدنوزین درمان شد و ضربان قلب بیماربه ۷۲ ضربه در دقیقه و فشار خون وی به mmHg 82/114 رسید. شمارش کامل سلولهای خون طبیعی گزارش شد. گلوکز سرم به mg/dL 200 افزایش یافته و کراتینین برابر با mg/dL 9/1، نیتروژن اوره خون mg/dL 28، پروتئین g/dL 5/8، کلسیم mg/dL 8/10 و بیلیروبین mg/dL 3/2 بود. آزمونهای عملکرد تیرویید طبیعی گزارش شد و غربالگری ادرار از نظر مواد مخدر منفی بود. در رادیوگرافی قفسه سینه کاردیومگالی و در اکوکاردیوگرافی هیپوکینزی سرتاسری با کسر جهشی برابر با ۴۵ -۴۰ دیده شد. بر اساس شرح حال و علایم بیمار، بریبری مرطوب و انسفالوپاتی ورنیکه برای بیمار تشخیص داده شد. بیمار با دوز اولیه تیامین داخل وریدی به میزان mg 100 درمان شد. چند ساعت پس از این درمان وضعیت ذهنی بیمار شروع به بهبود کرد و پس از ۴ روز، جز باقی ماندن وزوز گوش، بیمار به سطح طبیعی عملکرد خود بازگشت. در هنگام ترخیص، برنامه پیگیری دقیق روانپزشکی از نظر افسردگی شدید و بیاشتهایی به همراه برنامه کمک در خانه به منظور فیزیوتراپی و پایش تغذیه برای بیمار تعیین شد. پس از یک ماه پیگیری، تمام علایم عصبی بیمار برطرف شده و وزن وی ۱/۴ کیلوگرم افزایش یافته بود. پس از حدود ۳ سال، بیمار در شرایط پایدار به سر میبرد و دیگر در بیمارستان بستری نشده بود.