دستور العمل آنتی‌کوآگولان‌ها-فیبریلاسون دهلیزی
در این دستورالعمل، شواهد موجود در زمینه مدیریت درمان با آنتی‌کوآگولان‌ها در بیماران مبتلا به فیبریلاسون دهلیزی (AF) مورد بررسی قرار می‌گیرد. گایدلاین فوق بوسیله کالج آمریکایی کاردیولوژی و انجمن آمریکایی قلب، با همکاری جامعه جراحان توراسیک نگاشته شده است. جمعیت هدف آن نیز همه بیماران مبتلا به AF بوده و بر بیمارانی تکیه می‌کند که AF غیردریچه‌ای دارند.
برای AF غیردریچه‌ای که حمله‌ای، پایدار یا دائمی است، تجویز آنتی‌کوآگولان‌های خوراکی، برای بیمارانی توصیه می‌شود که سابقه قبلی استروک، حمله ایسکمی گذرا داشته یا نمره ۲ یا بیشتر در CHA2DS2-VASc کسب کرده باشند (توصیه کلاس یک). این داروها شامل وارفارین (level of evidence A) یا یک ترومبین مستقیم یا ممار کننده فاکتور Xa (level of evidence B) است. درمان آنتی‌ترومبوتیک باید به همان روشی که برای فلوتر دهلیزی انجام می‌شود، صورت گیرد (class I recommendation, level of evidence C). برای بیمارانی مبتلا به AF غیردریچه‌ای و با نمره صفر در CHA2DS2-VASc، حذف درمان آنتی‌ترومبوتیک قابل قبول است (class IIa recommendation, level of evidence B). اگر نمره یک در CHA2DS2-VASc به دست آمده باشد، درمان با یک آنتی‌کواگولانت خوراکی یا آسپیرین ممکن است در نظر گرفته شود. اگر بیمار مبتلا به بیماری مزمن کلیوی (CKD) هم باشد، وارفارین باید زمانی استفاده شود که کلیرانس کراتین کمتر از ۱۵ میلی‌لیتر در دقیقه بوده یا بیمار همودیالیز شود (class IIa recommendation, level of evidence B). در صورتی که CKD بیمار متوسط تا شدید باشد، می‌توان کاهش دوز دابیگاتران، ریواروکسابان یا آپیکسابان را هم مدنظر قرار داد (class IIb recommendation, level of evidence C). دابیگاتران و ریواروکسابان نباید در بیماران مبتلا به CKD مرحله آخر تجویز شود (class III recommendation, no benefit).
