دیـابت نـوع ۲ و بولوس پمفیگوئیـد
دیـابت نـوع ۲ و بولوس پمفیگوئیـد،نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد استفاده از بعضی مهارکننده‌های ۴-DPP با افزایش قابل توجه خطر، هرچند کوچک، ابتلا به نوعی بیماری مزمن تاول دهنده پوست به نام بولوس پمفیگوئید همراه است. نتایج مذکور از یک مطالعه مورد – شاهدی گذشته‌نگر به دست آمده است.
این نتایج، اطلاعات ارزشمندی را به بدنه در حال رشد ارتباط میان بروز بیشتر بولوس پمفیگوئید در سال‌های اخیر با بعضی داروهای خاص می‌افزاید، خصوصا مهارکننده‌های ۴-DPP که کلاسی از داروهای دیابت نوع ۲ هستند.
نتایج یک مطالعه دیگر که در همین زمینه از ژاپن در Diabetes Care منتشر شده، نشان داد ارتباطی میان مهارکننده‌های ۴-DPP و بولوس پمفیگوئید وجود دارد.
هر دوی این مطالعات به‌طور اختصاصی به خطر بیشتر بولوس پمفیگوئید در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ پرداخته‌اند که تحت درمان با vildagliptin و linagliptin بوده‌اند. داروی sitagliptin در این ارتباط نقشی ندارد.
پزشکانی که مهارکننده‌های ۴-DPP را تجویز می‌کنند، باید آگاه باشند که این ارتباط وجود دارد و در صورت ظهور بولوس پمفیگوئید، درمان را قطع کنند.
حجم نمونه کوچک این مطالعه ممکن است با نتیجه‌گیری کلی تداخل داشته باشد، اما توصیه کلی آن است که همزمان با تشخیص قطعی بولوس پمفیگوئید، مهارکننده‌های ۴-DPP متوقف شوند. با قطع مصرف این دسته از داروها، پیامدهای بالینی بیمار بهبود قابل توجهی پیدا می‌کند. از سوی دیگر، محققان توصیه می‌کنند که مهارکننده‌های ۴-DPP باید با احتیاط در بیمارانی تجویز شوند که به‌طور اولیه در معرض خطر بالای بولوس پمفیگوئید قرار دارند، مانند افراد مسن و مبتلایان به بیماری‌های ناتوان کننده نورولوژیکی.
نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید، هرچند خطر مطلق بولوس پمفیگوئید میان بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که تحت درمان با مهارکننده‌های ۴-DPP قرار دارند، نمی‌تواند از این مطالعه مورد ـ شاهدی به دست آید، دیگر اطلاعات پیشنهاد می‌کنند که این مقدار باید کم باشد، اما هرچه قدر هم کم باشد، نسبت به جمعیت عمومی در مرتبه بالاتری قرار دارد.
محققان در این مطالعه ۸۲ بیمار مبتلا به دیابت را شناسایی کردند که در فاصله سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۷ با تشخیص جدید بولوس پمفیگوئید مواجه شده بودند. این بیماران از نظر سن، جنس و نژاد با ۳۲۸ فرد در گروه کنترل که مبتلا به دیابت بودند اما بولوس پمفیگوئید نداشتند، مطابقت داده شدند. میانگین سنی بیماران ۷۹ سال و ۵۴ درصد آنها زن بودند. در زمان ورود به مطالعه، ۴۴ درصد بیماران مبتلا به بولوس پمفیگوئید تحت درمان با مهارکننده‌های ۴-DPP قرار داشتند، در حالی که این میزان در گروه کنترل، ۲۲ درصد گزارش شد.
در میانه زمانی پیگیری بیماران که ۲ سال بود، ابتلا به بولوس پمفیگوئید در میان دریافت کنندگان مهارکننده‌های ۴-DPP در مقایسه با عدم دریافت آن، به‌طور قابل توجهی بیشتر بود و نسبت شانس به ۸۳/۲ می‌رسید. قوی‌ترین ارتباط‌ها در بیماران جوان‌تر از ۷۰ سال دیده شد. به دنبال آن، گروه سنی ۷۰ تا ۷۹ سال، و بعد، ۸۰ سال و بالاتر قرار داشتند. ارتباط در مردان از زنان قوی‌تر بود.
در آنالیزهای بیشتر مشخص شد، در میان مهارکننده‌های ۴-DPP، داروی vildagliptin قوی‌ترین ارتباط را با بولوس پمفیگوئید نشان داد و پس از آن، linagliptin قرار داشت. هیچ ارتباطی میان بولوس پمفیگوئید و داروی sitagliptin دیده نشد، هرچند این دارو از سوی بیماران نیز کمتر مورد استفاده قرار گرفته بود.
دیـابت نـوع ۲ و بولوس پمفیگوئیـد
