یک مطالعه جدید با هدف پاسخگویی به این سوال که آیا متفورمین به عنوان استاندارد طلایی و داروی خط اول دیابت نوع ۲، می‌تواند در بعضی از بیماران بدون دیابت هم اثربخش باشد، انجام و به این نتیجه رسید که شاید پاسخ به این سوال، «بله» باشد.
این گزارش پیشنهاد می‌کند که داروی فوق می‌تواند ضخیم‌شدگی مضر عضله قلب را که منجر به بیماری قلبی‌عروقی می‌شود، با حالت اولیه بازگرداند.
محققان دانشگاه Dundee، با انجام کارآزمایی MET-REMODEL، نشان دادند متفورمین که برای ۶ دهه است به‌طور ایمنی برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده می‌شود، هیپرتروفی بطن چپ را در بیماران پره‌دیابت و مبتلا به بیماری قلبی کاهش می‌دهد.
هیپرتروفی بطن چپ که ضخیم‌شدگی دیواره قلب در عمل پمپ کردن حفره چپ قلب است، یک عامل خطر جدی برای حملات قلبی، استروک و نارسایی قلبی در آینده به شمار می‌آید.
بیماری‌های قلبی و عروقی عامل اصلی مرگ‌و‌میر در جهان هستند. محققان قبلا نشان دادند که متفورمین می‌تواند اثرات سودمندی در بیماران مبتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی داشته باشد. اما این اولین بار است که در یک کارآزمایی بالینی به طور خاص به اثرات متفورمین در بیماران غیردیابتی مبتلا به بیماری شریان کرونری نگاه شده است.
به گفته محققان، این مطالعه همچنین دریافت که متفورمین در مقایسه با پلاسیو، منجر به کاهش فشار خون، استرس اکسیداتیو و از دست رفتن وزن بدن، به‌طور متوسط ۶/۳ کیلوگرم می‌شود. اگر یافته‌های این تحقیق در یک مطالعه با مقیاس بزرگ‌تر اثبات شود، متفورمین می‌تواند به میلیون‌ها بیمار در سراسر جهان امید بدهد.
هدف از این مطالعه آزمایش این فرضیه است که متفورمین می‌تواند LVH را در بیمارانی که مبتلا به بیماری شریان کرونری (CAD) با مقاومت انسولین (IR) و / یا پره‌دیابت هستند، بازگرداند. برای انجام این کار، پژوهشگران به‌طور تصادفی ۶۸ بیمار (میانگین سنی ۶۵ ± ۸ سال) بدون دیابت را که مبتلا به IR و / یا پره‌دیابت بودند، برای دریافت متفورمین XL (روزانه ۲۰۰۰ میلی‌گرم) یا دارونما به مدت ۱۲ ماه بررسی کردند.
نقطه پایانی اولیه به صورت تغییر در توده بطن چپ (LVM) نسبت به ارتفاع (LVMI)، همان طور که توسط تصویربرداری تشدید مغناطیسی ارزیابی شد، تعریف شد.
نتایج نشان می‌دهد که درمان با متفورمین در مقایسه با پلاسبو، LVMI را به میزان قابل‌توجهی کاهش می‌دهد. همچنین، دیگر نقاط پایانی ثانویه را مانند LVM، وزن بدن، بافت چربی زیرپوستی، فشار خون سیستولیک در مطب و غلظت مواد واکنشی thiobarbituric acid را که بیومارکر استرس اکسیداتیو است، کم می‌کند.
جالب آنکه، محققان گزارش دادند که غلظت A1C و شاخص IR ناشتا بین گروه‌های مطالعه در پایان مطالعه متفاوت نبوده است.
محققان در پایان نتیجه‌گیری می‌کنند که درمان با متفورمین توانسته LVM، LVMI، وزن بدن، و استرس اکسیداتیو را کاهش دهد. هرچند LVH یک مارکر خوب جایگزین برای پیامد قلبی‌عروقی است، شواهد قاطع برای تائید نقش محافظ قلبی متفورمین از کارآزمایی‌های بزرگ پیامدهای قلبی‌عروقی مورد نیاز است.
به عقیده محققان، داروهای فشار خون روش‌های درمانی استاندارد برای LVH بودند اما این رویکرد به طور خاص موثر نبوده، و حتی بیماران با کنترل خوب فشار خون نیز می‌توانند این مشکل را داشته باشند. در این زمینه، ما به داروهای غیر فشار خون نیاز داریم و دلیل خوبی برای این داریم که فرض کنیم متفورمین باید به کاهش ضخامت دیواره ماهیچه قلب کمک کند.
متفورمین پتانسیل بهبود سلامت قلبی و عروقی را دارد و امکان بهبود امید به زندگی بیماران را ارائه می‌دهد.
